[ Pobierz całość w formacie PDF ]

na pograniczu Borowa i Kosina. Czekał tam już na nich Skorupa w podniszczonej
kapocie i worku na głowie.
- A to co za maskarada? - roześmiał się  Luby .
- Ja tutejszy, panie, mogą poznać...  Gruby został na miejscu, miał pilnować koni.
Reszta ruszyła śladem przewodnika, który wyprowadził ich ścieżkami wprost na
tyły posterunku. Zgodnie z przewidywaniami wartownika nie było. Zza uchylonego
okna dolatywał gwar niezbyt przytomnych głosów, po ścianie tańczyły zniekształcone
cienie odbite w nikłym blasku światła.
- Zająć stanowiska! - szepnął  Jastrząb . - Wy tutaj - zwrócił się do  Lubego ,
 Sokoła i Leszczenki. - Ty bierz erkaem i ubezpieczaj nas od strony traktu -  Czar-
ny skinął głową i wycofał się do wskazanego punktu.
Odczekali jeszcze chwilę, cicho szczęknęła repetowana broń.  Jastrząb spojrzał
na Doftanowa i Edka Płowasia -  Lutka . Byli gotowi. Naprzód! Pięć... dziesięć...
piętnaście kroków. Kilka schodków i ciemna planik zamkniętych drzwi. Klamka pod-
dała się miękko, odskoczyły z trzaskiem.
 Jastrząb wkracza pierwszy. Jednym rzutem oka ocenia sytuację: zastawiony stół,
broń na stojakach w kącie, czwórka porozpinanych policjantów z podniesionymi w
górę kieliszkami.
- Co to za chamstwo?! - oburza się jeden z siedzących, odwracając głowę w stronę
drzwi. - Włazić bez pukania, no?
Nagle zrywają się wszyscy. Przez moment trwa śmiertelna cisza. Na twarzach po-
licjantów maluje się zdumienie i przestrach. Trzech uzbrojonych mężczyzn o tej po-
rze? Wzniesione kieliszki zawisły w powietrzu.
- Nie przeszkadzajcie sobie, na zdrowie - mówi ironicznym tonem  Jastrząb . -
Tylko niech ktoś z was nie próbuje ruszyć się z miejsca, palnę w łeb!
Doftanow, wykorzystując odpowiednią chwilę, zabiera karabiny, pasy z pełnymi
ładownicami i policyjne czapki. Znalazła się także puszka oleju i pakuły do czyszcze-
ni broni.
- Panie, krzywdę nam wyrządzacie - skomli komendant posterunku.
- Jak my się póz
niej wytłumaczymy? Przecież tylko porządku pilnujemy, niko-
mu...
- Stul pysk, kanalio - ostro przerywa  Jastrząb .
- Komu to mówisz? Nam? A chłopów to potrafisz prać jeden z drugim, co? Mało
to skarg na was się sypie, sługusy hitlerowskie. W grabieży wrogowi pomagacie,
biednych ludzi gnębicie, pieniądze wyłudzacie, a ty mi tu będziesz stękał o krzywdzie,
łobuzie skończony. Won pod ścianę i łapy w górę, bo nie mogę patrzeć na wasze gęby
zakazane. No, jazda, odwrócić się, szybko!
Policjanci bez słowa wykonali rozkaz. Wódka zupełnie wywietrzała im z głów.
Spodziewali się, że spadną na nich bolesne razy lub kilka strzałów w plecy zakończy
niespodziewaną  wizytę tych tajemniczych gości w polskich mundurach. Już nie
czuli się  stróżami porządku , tupet i duma z prawa dzierżenia władzy pękły jak bań-
ka mydlana. Kosa trafiła na kamień. Cóż pozostaje w takiej chwili: lęk paraliżujący
ciało, wyrzuty sumienia z powodu podłego życia sprzedawczyka na służbie okupanta,
błaganie o litość tak przecież często lekceważone przez nich samych, gdy z bronią w
ręku wymuszali na chłopach pokorę i całkowite posłuszeństwo...
- Panie, ludzie drodzy, zmusili nas - jęczy ten z prawej, rozpłaszczony na ścianie,
wstrząsany raz po raz nerwowym dreszczem.
- Ani słowa, psubracie! Cieszcie się, że tym razem tylko na tym kończymy - głos
 Jastrzębia brzmiał jak wyrok. - Jeśli ktoś poskarży się na was, roztrzaskam łby bez
zmrużenia oka.  Luby ! - krzyknął przez uchylone okno. - Chodz
tutaj i przypilnuj
tych łajdaków. Gdyby próbowali ucieczki, rąbnij od razu tego - wskazał na komen-
danta.
 Luby stanął w drzwiach z karabinem przy biodrze.
Reszta z  Jastrzębiem na czele ruszyła w stronę urzędu gminnego, który znajdo-
wał się w odległości kilkunastu metrów od posterunku. Leszczenko żelaznym łomem
wywalił drzwi. Runęły z łomotem na kamienną posadzkę. W świetle ręcznych latarek [ Pobierz całość w formacie PDF ]