[ Pobierz całość w formacie PDF ]

POTYCZKA Z śULAMI
Rano podjechaliśmy do komendy pogadać jeszcze chwilę z podkomisarzem. Przyjął
nas z wyjątkowo kwaśną miną.
- No, podstawili mi panowie nogę - pokiwał głową. - Musiałem wypuścić całą tę
bandę...
- Jak to? - zdumiałem się.
- Niestety. Francuzi podró\
owali po naszym kraju na paszportach dyplomatycznych.
Ledwo panowie wyszli, miałem tu wizytę komisarza do spraw współpracy policji naszej
i unijnej... W sprawie pozostałych interweniował izraelski konsul. Okazało się, \
e to
pracownicy techniczni ambasady. Wpłacił za nich kaucję i te\
nie mogliśmy ich
zatrzymać.
- To mamy problem - westchnąłem.
- Właściciela mieszkania te\
trzeba będzie zwolnić - kontynuował. - Wszyscy byliście
intruzami, miał prawo się bronić i poszczuć na was tego olbrzyma...
- A Sumo nie udało się złapać... - mruknąłem. - Bo pewnie by odpowiadał za tę
złamaną rękę...
- Co dziwne, poszkodowany nie zło\
ył skargi. Twierdzi, \
e rękę sam sobie uszkodził...
Wyglądało na to, \
e chcą jak najszybciej się stąd urwać. Unikali wszystkiego, co
mogłoby wymagać wydłu\
enia procedur...
Szef spojrzał na zegarek.
- Kiedy ich wypuściliście?
- Godzinę temu...
Zasępił się.
- Dranie są ju\
w drodze do Zakopanego - westchnął. - I na nas czas. W drogę. Mają
godzinę przewagi.
Zapakowaliśmy się do jeepa i ruszyliśmy na południe.
***
Zakopianka nie jest dobrym miejscem do urządzania wyścigów, jednak jechałem tak
szybko, jak tylko pozwalał mi rozsądek...
- Gruz
lica... - mruknąłem. - Na szczęście dziś jest chyba uleczalna. Zresztą to
dziewiętnastowieczna choroba...
- I tak, i nie - powiedział pan Tomasz. - Pojawiają się nowe szczepy odporne na znane
antybiotyki. Faktycznie, pod koniec XIX wieku chorowała na nią prawie jedna piąta
populacji, a spora jej część była zara\
ona prątkami Kocha... W dodatku nie znano
skutecznych leków. Czasem zmiana klimatu w połączeniu z dobrym od\
ywianiem
mobilizowała organizm do walki i układ immunologiczny radził sobie z zaka\
eniem...
Dlatego pierwszymi gośćmi w Zakopanem byli właśnie chorzy na gruz
licę. Wy-
najmowali pokoje, pili \
ętycę i jedli owcze sery. To pozwalało im czasem wyzdrowieć,
częściej tylko hamowało rozwój choroby... Utwory literackie z okresu romantyzmu mają
w sobie tyle szaleństwa, bohaterowie są gwałtowni i niepohamowani w swych czynach,
a u podło\
a le\
y gruz
lica, ciągła gorączka i stan nerwowego podniecenia artystów... Poza
tym nie jest to choroba, którą udało się opanować. Choruje na nią coraz więcej
studentów, bezdomni, ludzie na wsi... Grozi nam wręcz epidemia.
Byliśmy ju\
w pobli\
u Poronina, gdy spostrzegliśmy pierwszy ślad naszych wrogów.
97
W rowie koło szosy le\
ał szary renault. Wystrzeliły w nim obie poduszki powietrzne.
Obok stał policyjny radiowóz. Dostrzegłem te\
 naszych Francuzów, którzy składali
chyba wyjaśnienia.
Wyminąłem ich i przyspieszyłem.
- Cały bok pokiereszowany - rzucił szef. - Widocznie jechali napierając na siebie
burtami, a\
tym drugim udało się zepchnąć ich z szosy...
- Wie pan dokładnie, gdzie jest to sanatorium? - zapytałem.
Pan Tomasz studiował przewodnik po Zakopanem.
- Mniej więcej - powiedział. - Strasznie dawno tu nie byłem... Będzie ze dwadzieścia
lat...
Zakręciliśmy w lewo. Stare drewniane wille, pamiętające początek XX wieku...
Pensjonaty, które widziały słynnych wczasowiczów tamtej epoki. Bywali tu: Stanisław
Wyspiański, Stefan śeromski, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Jerzy śuławski...
Sezon w Zakopanem trwa w zasadzie cały rok, jednak tygodnie, gdy kończy się złota
polska jesień, a jeszcze nie zaczęła zima, to czas, kiedy liczba gości drastycznie spada.
- To chyba będzie tutaj - szef patrzył na mapę... Mo\
e się mylę, ale...
Wjechaliśmy w wąską uliczkę. Gdzieś z daleka dobiegł naszych uszu
charakterystyczny odgłos. Ktoś wygarnął serię z pistoletu maszynowego.
- Jasny gwint - mruknąłem przyspieszając.
Zaraz zatrzymała nas policyjna blokada. Zaparkowałem na poboczu i wysiedliśmy.
Kilka radiowozów barykadowało ulicę. Dalej było widać stojący w ogrodzie pensjonat.
Dwaj policjanci ukryci za wysoką podmurówką widać czekali okazji, \
eby skoczyć do
środka.
- Poddajcie się - powiedział dowódca przez megafon. - Wychodzić z rękami
podniesionymi do góry. To jest absolutnie ostatnie ostrze\
enie.
W odpowiedzi ktoś znowu wypruł przez okno serię w ciemne jesienne niebo.
Podszedłem do dowodzącego akcją. Wyjaśniłem mu, kim jesteśmy, co nas sprowadza i
dałem numer telefonu do podkomisarza z Krakowa.
- I co robimy? - zapytał pan Tomasz, gdy wróciłem do niego.
- Na razie nic. Trwa oblę\
enie. O, nawet sępy przyjechały - z niechęcią popatrzyłem na
wóz transmisyjny lokalnej telewizji. - Wezwą nas, jak z nimi skończą - dodałem. - Zaraz
powinni się poddać, mają tylko jednego zakładnika, a wokoło ze trzydziestu policjantów.
W drodze są ju\
antyterroryści z Krakowa. [ Pobierz całość w formacie PDF ]