[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ciÅ‚a siÄ™ z wdziÄ™kiem, odstawiÅ‚a kubek po kawie i podniosÅ‚a dużą ko­
pertę. Widok równego pisma uspokoił ją nieco. Podała Chance'owi
kopertÄ™.
- Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin,
- To nie sÄ… moje urodziny.
-166-
Wzruszyła ramionami.
-Pewnego dnia będziesz miał urodziny, czyż nie?I dodała-Wez
to .
Chance wziął kopertą, otworzył, przeczytał oświadczen ie napisane jej wprawnym c
chwili stał się posiadaczem całej Cesarzowej Chin.
- Dlaczego to robisz? - zapytał. Jego twarz pozostawała nieruchoma,
a oczy w przyćmionym świetle wydawały się bardzo zielone. - Przecież
kiedy się pobierzemy, Cesarzowa Chin będzie należała do nas obojga.
- Nie pobierzemy siÄ™.
Oczy Chance'a zwęziły się.
- Dlaczego nie? Nic się nie zmieniło. Przecież - dodał brutalnie -
powiedziałaś, że mnie kochasz. Pamiętasz? Ja pamiętam.
- A ty nigdy nie powiedziaÅ‚eÅ›, że mnie kochasz. PamiÄ™tasz? Ja pa­
miętam. Przynajmniej w tej jednej kwestii byłeś całkowicie szczery. -
Reba obserwowaÅ‚a go pociemniaÅ‚ymi oczami. WstrzymaÅ‚a oddech, cze­
kając, aż potwierdzi jej najgorsze obawy.
- Powiedziałem ci - rzekł miękko - że zbyt mało wiem o miłości,
aby używać tego słowa.
- WierzÄ™ ci - wyszeptaÅ‚a Reba, a rozpacz sprawiÅ‚a, że z jej twarzy od­
płynęła krew. W biła paznokcie w dłonie. - Istnieje stare chińskie życzenie:
 Niech twoje najskrytsze pragnienie się spełni". Przez całe życie pragnęłam
być zakochana. NaprawdÄ™ zakochana. - UÅ›miechnęła siÄ™ dziwnie. - - Pra­
gnęłam niewłaściwej rzeczy, prawda? Powinnam pragnąć być kochaną.
-Chaton...
- Czy to odpowiednik słowa  głupiec"?  zapytała załamującym
się głosem. A potem dodała szybko: -Nie, nie odpowiadaj. Wyjawiłeś
mi wszystko, co powinnam wiedzieć. Powodzenia w Cesarzowej Chin,
Chance  powiedziaÅ‚a, odwróciÅ‚a siÄ™ plecami do jego odbicia i opu­
Å›ciÅ‚a pokój, pozostawiajÄ…c Tygrysiego Boga. - I niech twoje najskryt­
sze pragnienie się spełni.
Chance podążył za nią, Wyczuła jego obecność i odwróciła się,
zanim zdążył jej dotknąć.
--- Nie - powiedział szorstko, zanim zdążyła otworzyć usta. - Teraz
moja kolej. Nic się nie zmieniło, Reba. Ani twoje uczucia dla mnie,
ani właściciel kopalni. Wez
miemy jutro ślub.
- Nie ma powodu, dla którego mielibyśmy brać ślub - oznajmiła
i po raz pierwszy spojrzała mu w oczy. Trzepnęła dłonią w kopertę,
którą trzymał w ręce. - Masz to, czego chciałeś.
.167
-ChcÄ™ ciebie.
- Czyżby? - zapytała spokojnie, tłumiąc emocje, które się w niej
gotowały. - Naprawdę? Więc pozbądz
się natychmiast tej przeklętej
kopalni. Podaruj ją pierwszej osobie, która przejdzie ulicą.
- Co, u diabła, miałoby to zmienić? - zapytał.
Jedyną odpowiedzią Reby był smutny, gorzki śmiech.
- Jeśli zadajesz takie pytanie, nie ma na nie odpowiedzi w żadnym
języku na ziemi.
- To nie ma najmniejszego sensu - powiedział Chance gniewnie. -
Posłuchaj, wiem, że powinienem był powiedzieć ci o tym wcześniej.
Bóg wie, że próbowaÅ‚em to zrobić, ale... - zaklÄ…Å‚ szpetnie.  Do dia­
bła z tym wszystkim. Stało się i nie można tego odwrócić. Pozbycie
się Cesarzowej Chin niczego nie zmieni. - Wyciągnął do niej rękę. -
Chaton...
- Ona już tu nie mieszka - warknęła Reba i odsunęła się.
Ale Chance był szybszy. Zawsze był od niej szybszy. Zacisnął
dłoń na jej ramieniu i przyciągnął ją do siebie. Pogładził dłonią po
policzku.
- Daj nam trochę czasu, moja piękna. To, co powiedziałem lub
czego nie powiedziaÅ‚em, nie ma znaczenia. Liczy siÄ™ tylko to - szep­
nął i nachylił się, aby ją pocałować.
- Nie! - krzyknęła ostro i odepchnęła go z całej siły. - Kopalnia
należy do ciebie, aleja nie!
Chance zachowywaÅ‚ siÄ™ tak, jakby te sÅ‚owa nigdy nie zostaÅ‚y wy­
powiedziane. Z uporem uniemożliwił jej próbę ucieczki. Do tej chwili
Reba była spokojna, zbyt spokojna, zdeterminowana, aby załatwić
wszystko w racjonalny, kulturalny sposób. Lecz kiedy ją pocałował,
nie potrafiÅ‚a dÅ‚użej powstrzymywać wÅ›ciekÅ‚oÅ›ci. KopaÅ‚a, drapaÅ‚a i pró­
bowała wyswobodzić się z jego objęć, równie dzika w swej furii, jak
przedtem była czuła w miłości.
Po pierwszej chwili zaskoczenia Chance podciÄ…Å‚ Rebie nogi, tak
że znalazÅ‚a siÄ™ na podÅ‚odze, przytÅ‚oczona jego przeważajÄ…cÄ… siÅ‚Ä… i ciÄ™­
żarem. Pozwolił jej zmęczyć siew daremnym wysiłku, aby go zrzucić.
Czekał, aż przejdzie jej złość.
Drżąc na całym ciele, Reba odzyskała wreszcie równowagę.
Zamknęła oczy i próbowała oddychać powoli i głęboko, lecz nawet ta
prosta czynność przekroczyła jej możliwości. Chance był zbyt ciężki.
Leżała unieruchomiona i czuła na skórze jego oddech. Przykrywał ją
168
niczym miÄ™kki, żywy koc. Reba zadrżaÅ‚a ponownie, przerażona ogar­
niającą ją falą ciepła, będącą odpowiedzią na jego dotyk.
A potem poczuła jego żar i twardość i wiedziała, że pragnął jej tak
bardzo, jak ona jego.
- Pragnę cię-wyszeptał, przysuwając wargi dojej szyi. Zabrzmiało
to jak echo jej własnych myśli.
Reba zesztywniała pod jego naciskiem i uparcie milczała.
- Mógłbym sprawić, że będziesz mnie pragnęła - powiedział Chan-
ce cicho. Jego wąsy przesuwały się po szyi i ustach Reby, wywołując
dreszcze podniecenia.
Milczała.
Jego wargi powÄ™drowaÅ‚y niżej, aż odnalazÅ‚y pierÅ› i zaczęły jÄ… pie­
Å›cić. Czarny kaszmir nie zdoÅ‚aÅ‚ zakryć reakcji, sutki stwardniaÅ‚y szyb­
ko pod jego dotykiem. [ Pobierz całość w formacie PDF ]