[ Pobierz całość w formacie PDF ]

uwagi jest fakt, że słowo  wydali ma takie samo brzmienie co wyraz określający zdradę
Judasza. Ewangelista osądza przez usta Piłata postępowanie władz żydowskich.
36. Jezus nie ma zamiaru wygłaszać mowy obronnej; chce wyjaśnić Piłatowi i pokoleniom
chrześcijańskim sens swej godności królewskiej. Jego królewska władza nie pochodzi ze sfery
świata ani nie ma z nią nic wspólnego. Gdyby królestwo Jego miało taki charakter, jaki skłonny
jest przypisywać mu Piłat, Jezus rozporządzałby zbrojnymi sługami, jak choćby arcykapłan
żydowski. Stawiliby oni zbrojny opór i nie dopuścili do aresztowania; w tym sensie
interweniował niefortunnie Piotr (J 18,10). Nie, królestwo Jezusa jest zupełnie odmienne: ma
być budowane wśród chrześcijan na świecie, mimo że nie ma nic z tego świata, lecz jest
antycypacją wieczności.
37. Jednak królestwo Jezusa nie jest królestwem fikcyjnym czy urojonym. To królestwo
prawdziwe, całkowicie skierowane ku temu, by dać świadectwo prawdzie. Właśnie w tym celu
Jezus przyszedł na świat, by przynieść prawdę, by zgromadzić wszystkie dzieci Boże
słuchające prawdy. A prawda  to nie poznanie intelektualne, ale rzeczywistość Boża
objawiona w życiu, czynach i nauczaniu Jezusa Chrystusa.  Z
wiadectwo dane prawdzie jest
równoznaczne z podziałem ludzi na tych, którzy przyjmują posłannictwo Boże, i na tych,
którzy odrzucają Jego głos, podpadając tym samym automatycznie pod sąd eschatologiczny. Po
raz ostatni Jezus występuje jako  prawda, droga i życie (por. 14,6); świadectwo to wspomina
także 1 Tm, 6,13.
38. Piłat nie zrozumiał wypowiedzi Jezusa, podobnie jak nie uchwycił istoty Jego
godności królewskiej. Nie zdradza też chęci głębszej refleksji nad zagadnieniem, dlatego też
ogranicza się do czysto retorycznego zwrotu. Wszelkie próby przedstawienia prokuratora
rzymskiego jako sceptyka są chybione wobec tendencji historio-zbawczej (nie zaś historycznej)
Ewangelisty. Reakcja Piłata interesuje go jedynie jako odpowiedz
na zarzuty %7łydów i słowa
Jezusa.
Przeprowadzona z Jezusem rozmowa utwierdza Rzymianina w przekonaniu o
bezzasadności oskarżenia, a już z pewnością o bezpodstawności wyroku śmierci, jaki wydali.
Obwieszczając to %7łydom dostojnik rzymski wskazuje jednoznacznie na właściwych
winowajców śmierci Jezusa. Podejmie to antyjudaistyczna polemika chrześcijańska począwszy
od Dz 3,13, a rozwinie niekiedy przesadnie  literatura apokryficzna NT. Jednak motywem
uwolnienia Jezusa przez Piłata było nie tylko i nie przede wszystkim dążenie do
sprawiedliwości, jak pokaże dalszy bieg przewodu sądowego. Tymczasem Piłat szuka środków,
by Jezusa uwolnić, a raczej by nie uczynić zadość żądaniom %7łydów, którzy chcieli sprowadzić
rolę namiestnika Rzymu do biernego narzędzia realizacji ich morderczych zamiarów.
39 40. Zwyczaj amnestii paschalnej dla jednego ze skazańców jest poza czwartą
Ewangelią zupełnie nie znany pisarzom żydowskim; wiedzą o nim natomiast dobrze pozostali
Ewangeliści, a więc praktycznie cała tradycja chrześcijańska. Może stosowano go wyjątkowo i
jedynie przez krótki czas w Palestynie. Za tym pozornym aktem łaski kryje się może zręczny
chwyt polityczny Piłata. Barabasz nie był pospolitym mordercą (zbrodniarzem), jak
sugerowałoby wyrażenie użyte w czwartej Ewangelii; inni Ewangeliści przedstawiają go raczej
jako buntownika (przeciw Rzymianom), a w każdym razie znacznego więz
nia (Mt 27,16). Nie
jest wykluczone, iż był on więz
niem politycznym, jednak Jana interesowało tylko
przeciwstawienie niewinności Jezusa winie Barabasza. Zresztą Prawo zakazywało
ułaskawiania pospolitych zbrodniarzy (Lb 35,31 n). Z rozmowy z Jezusem przekonał się Piłat,
iż nie przedstawia On niebezpieczeństwa w sensie politycznym, toteż proponując Jego
uwolnienie wykluczał amnestię dla groz
nego Barabasza. Ale Ewangeliście chodzi nie o
kalkulację Piłata, lecz o podkreślenie nienawiści %7łydów do Jezusa.
 OTO CZA
OWIEK (19,1 12)
19 1 Wówczas Piłat zabrał Jezusa i kazał Go ubiczować. 2 A żołnierze, uplótłszy koronę z
cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. 3 Potem podchodzili do Niego i
mówili: �Witaj, Królu żydowski!� I policzkowali Go. 4 A Piłat ponownie wyszedł na zewnątrz i
przemówił do nich: �Oto wyprowadzam go wam na zewnątrz, abyście poznali, że ja nie znajduję w
nim żadnej winy�. 5 Jezus więc wyszedł na zewnątrz w koronie cierniowej i płaszczu purpurowym.
Piłat rzekł do nich: �Oto Człowiek�. 6 Gdy Go ujrzeli arcykapłani i słudzy, zawołali: �Ukrzyżuj!
Ukrzyżuj!� Rzekł do nich Piłat: �Zabierzcie go i sami ukrzyżujcie! Ja bowiem nie znajduję w nim
winy�. 7 Odpowiedzieli mu %7łydzi: �My mamy Prawo, a według Prawa powinien on umrzeć, bo sam
siebie uczynił Synem Bożym�.
8
Gdy Piłat usłyszał te słowa, jeszcze bardziej się uląkł. 9 Wszedł znów do pretorium i zapytał
Jezusa: �Skąd ty jesteś?� Jezus jednak nie dał mu odpowiedzi. 10 Rzekł więc Piłat do Niego: �Nie
chcesz ze mną mówić? Czy nie wiesz, że mam władzę uwolnić ciebie i mam władzę ciebie
ukrzyżować?� 11 Jezus odpowiedział: �Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano
z góry. Dlatego większy grzech ma ten, który Mnie wydał tobie�.12 Odtąd Piłat usiłował Go uwolnić.
%7łydzi jednak zawołali: �Jeżeli go uwolnisz, nie jesteś przyjacielem Cezara. Każdy, kto się czyni
królem, sprzeciwia się Cezarowi�.
1. Wybór dokonany przez %7łydów między Barabaszem a Jezusem na rzecz tego pierwszego
zamknął wstępną fazę procesu. Piłat zarządził więc dla Jezusa karę biczowania, jaką stosowano
przy pewnych cięższych przewinieniach, nie zasługujących na wyrok śmierci. Niekiedy ten [ Pobierz całość w formacie PDF ]