[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Luter ani drgnął. Stał zupełnie nieruchomo, przenosząc wzrok to na jednego, to na
drugiego.
- Nie zawiera \
adnych chemikaliów ani konserwantów.
- Nie wiem, jak to robią, \
e tak długo zachowuje świe\
ość.
Dodają chemikalia i konserwanty, miał ochotę powiedzieć Luter.
Raptem zalała go fala ostrego głodu. Niewiele brakowało i ugięłyby się pod nim nogi,
omal nie wykrzywił nieprzeniknionej dotąd twarzy. Bardzo polepszył mu się węch, co
musiało być efektem ubocznym intensywnej diety, którą stosowali ju\
od dwóch tygodni.
Mo\
e doszedł go zapach pysznego keksu Mabel - nie był tego pewien - w ka\
dym razie
ogarnął go niepohamowany głód. Musiał coś zjeść. Nagle poczuł, \
e ma ochotę wyrwać
Kendallowi torbę, otworzyć ją i zapchać sobie usta keksem.
Ale po chwili głód złagodniał. Luter zacisnął zęby, odczekał chwilę i odprę\
ył się.
Kistler i Kendall byli tak pochłonięci rutynową prezentacją, \
e niczego nie zauwa\
yli.
- Mało ich dostajemy.
- Cieszą się taką popularnością, \
e musimy je reglamentować.
- W tym roku przyszło tylko dziewięćset porcji.
- Dycha za porcję i zbierzemy dziewięć tysięcy na zabawki.
- W zeszłym roku kupił pan pięć.
- W tym wez
mie pan tyle samo?
Tak, przypomniał sobie Luter. Rzeczywiście, w zeszłym roku kupiłem pięć keksów.
Trzy zawiozłem do biura i potajemnie podrzuciłem kolegom. Pod koniec tygodnia od
ciągłego przenoszenia z biurka na biurko przetarły się papierowe torby. W końcu, tu\
po
Wigilii, Dox wrzuciła je do kosza na śmieci.
Nora dała dwa keksy fryzjerce. Fryzjerka wa\
yła sto trzydzieści sześć kilo i zbierała je
tuzinami, dzięki czemu a\
do czerwca nie musiała kupować \
adnego ciasta.
- Nie - odparł w końcu Luter. - W tym roku sobie daruję. Zamilkli. Kistler spojrzał na
Kendalla, Kendall na Kistlera.
- Słucham?
- W tym roku nie chcę keksu.
- Czy pięć kawałków to za du\
o? - spytał Kistler.
- Tak, o pięć - odrzekł Luter, powoli krzy\
ując ręce na piersi.
- Nie kupi pan ani jednego? - spytał Kendall z niedowierzaniem w głosie.
- Ani jednego.
Kendall i Kistler nie mogli wyglądać bardziej \
ałośnie.
- Nadal sponsorujecie zawody w łowieniu ryb dla niepełnosprawnych dzieci? - spytał
Luter. - Te czwartego lipca?
- Jak co roku - powiedział Kistler.
- Znakomicie. Przyjdz
cie do mnie latem i dam wam sto dolarów na zawody.
Kistler zdołał wymamrotać coś w rodzaju:  Dziękujemy .
Po kilku niezręcznych minutach wreszcie wyszli. Luter wrócił do kuchni, ale stół był
ju\
pusty. Zniknęła i Nora, i jego talerz z dwoma ostatnimi kawałkami gotowanej na parze
ryby, i szklanka z wodą, nawet serwetka. Zniknęło dosłownie wszystko. Rozwścieczony
wpadł jak burza do spi\
arni, gdzie znalazł słoik masła orzechowego i kilka czerstwych
krakersów.
ROZDZIAA
9
Ojciec Stanleya Wileya zało\
ył firmę w roku 1949. Beck umarł tak dawno, \
e nikt nie
wiedział, dlaczego nad drzwiami wcią\
wisi tablica z jego nazwiskiem. Wiley i Beck: ładnie
to brzmiało, poza tym zmiana nagłówka na papierze firmowym byłaby zbyt kosztowna. To
zdumiewające, ale jak na spółkę istniejącą na rynku od pięćdziesięciu lat, prawie wcale się nie
rozrośli. W dziale podatkowym mieli dwunastu wspólników, a w rewizyjnym około
dwudziestu. Ich klientami były średniej wielkości spółki, które nie mogły sobie pozwolić na
zaanga\
owanie firmy o zasięgu krajowym
Gdyby przed trzydziestoma laty Stanley Wiley miał większe ambicje, Wiley i Beck
mogliby chwycić wiatr w \
agle i stać się prawdziwą potęgą. Rzecz w tym, \
e Stanley ambicji
nie miał, dlatego wspólnikom nie pozostawało obecnie nic innego, jak udawać, \
e zadowala
ich status tak zwanej  firmy butikowej .
Luter właśnie planował kolejny wypad do centrum handlowego, gdy nagle jak spod
ziemi wyrósł przed nim Stanley z długą kanapką, z której zwisała wystrzępiona sałata.
- Masz chwilę? - wymlaskał z pełnymi ustami.
I zanim Luter zdą\
ył odrzec tak, nie, albo czy mo\
emy załatwić to szybko, Stanley
usiadł w fotelu. Nosił komiczne muszki, a jego tanią, granatową marynarkę zdobiły plamy po
atramencie, majonezie i kawie. Był niechlujem, a jego gabinet czarną dziurą, w której
dokumenty przepadały bez śladu na wiele miesięcy.  Zajrzyj do Stanleya - tak radzono tym,
którzy szukali zaginionych papierów bez nadziei, \
e kiedykolwiek je znajdą.
- Podobno rezygnujecie z naszej kolacji - powiedział, pracowicie \
ując. Lubił chadzać
korytarzami z kanapką w jednej i butelką wody mineralnej w drugiej ręce, jakby był zbyt
zajęty, \
eby zjeść normalny lunch.
- Nie chcę nikogo urazić, ale w tym roku odpuszczamy sobie wiele rzeczy - odparł
Luter.
- A więc to prawda.
- Prawda. Nie będzie nas.
Stanley zmarszczył czoło, przełknął prze\
uty kęs i spojrzał na kanapkę w
poszukiwaniu najbardziej apetycznego miejsca. Pełnił funkcję wspólnika zarządzającego, nie
szefa firmy, a Luter był wspólnikiem od sześciu lat. Nikt od Wileya i Becka nie mógł go do
niczego zmusić.
- Przykro mi to słyszeć. Jayne będzie rozczarowana.
- Napiszę do niej list.
Z
wiąteczny wieczór w towarzystwie kolegów z firmy nie był nawet taki straszny: miła
kolacja w sali bankietowej na piętrze starej restauracji w centrum miasta, dobre jedzenie,
zacne wino, kilka przemówień, orkiestra i tańce do póz
nej nocy. Oczywiście obowiązywały
stroje wieczorowe i panie robiły wszystko, \
eby dorównać kole\
ankom, jeśli chodzi o
bi\
uterię i suknie. Jayne Wiley była uroczą kobietą i zasługiwała na kogoś lepszego ni\

Stanley.
- Robicie to z jakiegoś konkretnego powodu? - spytał z nieukrywanym
zainteresowaniem.
- Odpuszczamy sobie wszystko. Choinkę, prezenty, cały ten kram. Pieniądze
przeznaczamy na dziesięciodniowy rejs po Karaibach. Blair wyjechała i musimy trochę
odpocząć. Wszystkie zaległości nadrobimy w przyszłym roku, najdalej rok póz
niej.
- Z
więta są co roku, no nie?
- Fakt.
- Słyszałem, \
e schudłeś.
- Cztery i pół kilo. Pla\
e czekają.
- Z
wietnie wyglądasz. Podobno się opalasz.
- Tak, trochę. Inaczej nie wytrzymałbym na tamtejszym słońcu. [ Pobierz całość w formacie PDF ]