[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobnie było z uznawanym za antypapieża Dioskurem (530), który do 1947 roku uznawany był za
prawowitego, a od 1947 roku w  Annuario Pontyficio" określa się go mieniem an-typapieża, warunkowo
dopuszczając prawomocność wyboru. Uznawany za prawowitego papieża Bonifacy II (530-532) był
wyznaczony na urząd przez umierającego papieża Feliksa IV (III) i popierany przez dwór w Rawennie.
Kanonicznie wybrany został Dioskur. Obydwaj byli konsekrowani tego samego dnia.
Wiele komplikacji jest też z imieniem Jan. Jan XXIII (1958-1963) formalnie powinien być Janem XXI,
gdyż Jan XVI uznany jest powszechnie za antypapieża, a Jan XX w katalogach w ogóle nie występuje.
Podobnie jest z papieżami o imieniu Feliks:
Feliks II (355) - antypapież, miał być męczennikiem, stąd przez część historyków i niektóre katalogi
uznany został za prawitego następcę św. Piotra. Na medalionach jest podobizna Feliksa I, następnie
dopiero Feliksa III i IV Brak jest w ogóle wzmianki o Feliksie II jako papieżu czy też antypapieżu.
Za prawowitego papieża uznany został Bonifacy I (418-422), a nie wcześniej wybrany i początkowo
zatwierdzony przez cesarza Eulaliusz (418-429) - umieszczony w katalogu antypapieży. Podobnie jak
Bonifacy II sam otrzymał tron. Na biskupstwo w Rzymie wyznaczony został także Wigiliusz, właśnie
przez Bonifacego II w 531 roku. Wskutek ostrego sprzeciwu senatu i duchowieństwa nie objął wtedy
sukcesji. Z rozkazu cesarzowej Teodory - o czym już pisaliśmy - usunięty został w 536 roku papież
Sylweriusz, a za biskupa uznano właśnie Wigiliusza. Nowy biskup, choć już urząd sprawował, uznany
został powszechnie za papieża dopiero od roku 537 i panował do roku 555.
Antypapież Bonifacy VII urząd sprawował dwukrotnie: w 974 roku. a następnie w latach 984 - 985.
Podobnie antypapież Teodor także dwukrotnie aspirował do godności papieskiej raz w roku 686, a
ponownie rok póz
niej.
Drobne zamieszanie znajdujemy też w numeracji papieży o imieniu Marcin. W katalogach figurują
Marcin I, a póz
niej Marcin IV i V. Brak jest Marcina II i III. W ich miejscu umieszczono papieży o
imieniu Marynus I i II mylnie utożsamianych z imieniem Marcin.
Prawowitym papieżem, choć powszechnie umieszczanym w zestawie antypapieży, powinien być
Benedykt X (1058-1059). W numeracji zostawiono temu właśnie papieżowi kolejny numer według
katalogu legalnych papieży. W roku 1058, po śmierci Stefana IX (X), wybrano legalnie Giovanniego
Minicio z rodu hrabiów na Tuskulum i z poparciem cesarzowej Agnieszki. Koronacja Benedykta X,
odbyła się natychmiast po wyborze, w nocy, z udziałem kilku tylko kardynałów i prałatów kurii. Wedle
życzenia poprzedniego papieża wybór następcy mógł odbyć się wyłącznie w obecności opata Hilde-
branda, który już wtedy rządził dworem papieskim. Hildebrand w momencie wyboru i koronacji
Benedykta przebywał z misją na terenie Niemiec. Po powrocie Hildebrand przekupił zwolenników
Benedykta, aby odstąpili od poparcia Ojca Z
więtego, W jego miejsce wybrano Mikołaja II (1058-1061), a
synod obradujący w Sutrii zdjął z urzędu Benedykta, którego na rozkaz Hildebranda uwięziono, po czym
powierzono zarząd nad szpitalem. %7łyjąc w skrajnej nędzy Benedykt zmarł w 1073 roku, a Hildebrand sam
został papieżem Grzegorzem VII (1073-1085) i świętym Kościoła Powszechnego.
Lista antypapieży też nie jest możliwa do ostatecznego ustalenia. Niektóre katalogi w 972 roku
wymieniają antypapieża Donusa II, w rzeczywistości w ogóle nie istniał. Papież Marceli I (308-309) przez
część historyków mylony jest lub utożsamiany z papieżem Marcelinem (296-304). Obydwaj występują w
katalogach jako prawowici papieże. Od czasów Marcelina pojawia się przy imionach biskupów rzymskich
tytuł papa - papież. Z tej racji warto zapamiętać to imię.
Słowo papież pochodzi od greckiego  papas" - ojciec. Tym imieniem niemal od początku
chrześcijaństwa pozdrawiano duchownych - przewodzących gminom: mnichów, kapłanów, biskupów.
Tytuł  papas" od przełomu II i III wieku związany był z kościołem aleksandryjskim. Używali go pa-
triarchowie Aleksandrii. W Kościele Zachodnim, w łacińskiej wersji - tytułu tego oprócz biskupów
Rzymu używali także biskupi Kartaginy.
Dopiero papież Grzegorz VII (1073-1085) wyraz
nie zastrzegł prawo używania tego tytułu wyłącznie
dla biskupów Rzymu. Zadziwiające, że ostra walka biskupów Rzymu o zagwarantowanie wyłącznie im
prawa używania tytułu papieża nigdy nie znalazła potwierdzenia we wprowadzeniu tego tytułu do
oficjalnych tytułów. Według dzisiejszej nomenklatury papieże używają następujących tytułów:
- Biskup Rzymu,
- Wikariusz Jezusa Chrystusa,
- Sukcesor Księcia Apostołów,
- Najwyższy Kapłan Kościoła Powszechnego
- Patriarcha Zachodu,
- Prymas Włoch,
- Arcybiskup Metropolita Prowincji Rzymskiej,
- Suweren Państwa Miasta Watykańskiego,
- Sługa Sług Bożych.
Teoretycznie biskupem Rzymu - papieżem może zostać każdy. Musi być jednak ochrzczonym
chrześcijaninem, wyłącznie pici męskiej, lecz nie może być związanym węzłem małżeńskim (prawo tego
wyraz
nie nie zakazuje). W rzeczywistości jednak od 1378 roku papieży wybierano wyłącznie z grona
członków Z
więtego Kolegium Kardynalskiego, nie zawsze jednak spośród biskupów. Ostatnim papieżem,
który nie był biskupem w chwili swojego wyboru, był Grzegorz XVI (1831-1846). W takim przypadku
wybrany zostaje natychmiast namaszczony, otrzymując ordynację biskupią. Namaszczenia, zgodnie z
prawem sprzed przeszło 1500 lat dokonuje biskup Ostii, będący jednocześnie Dziekanem Z
więtego
Kolegium Watykańskiego. Pełnię władzy elekt otrzymuje z chwilą wyrażenia zgody na wybór i złożenia
przez kardynałów deklaracji posłuszeństwa. Na prawomocność wyboru nie ma wpływu sam akt
intronizacji, czyli dawniej koronacji papieża tiarą - mitrą biskupią z trzema koronami. Ostatnim papieżem,
koronowanym tiarą i intronizowanym był Paweł VI. Papieże Jan Paweł I i Jan Paweł II całkowicie
zrezygnowali z uroczystości intronizacyjnych w dawnym znaczeniu tego słowa. Obowiązek
sfinansowania korony papieskiej w zasadzie wedle zwyczaju należał do diecezji, z której pochodził
wybrany papież. Był to raczej zaszczyt dla diecezji niż obowiązek. Papież Paweł VI sprzedał swoją
koronę, a następnie pieniądze przeznaczył na pomoc charytatywną w diecezji mediolańskiej, w której
wcześniej był metropolitą. Pierwszym papieżem, który w ogóle nie skorzystał z przysługującego
papieżowi prawa noszenia ich na specjalnym tronie, był Jan Paweł II. Jego poprzednik początkowo także
nie zgodził się, aby noszono go na tronie, jednakże za namową specjalistów od  promocji" dał się  skusić" [ Pobierz całość w formacie PDF ]