[ Pobierz całość w formacie PDF ]

staje się podmiotem, gdy tylko ten podmiot coś wyprodukuje. Uznaje, że alienacja może też
pojawić się w związkach uczuciowych dwojga osób, z których każda dostosowuje się do
wyobrażenia jakie ma druga strona o niej. Powołując się na Hegla przypomina, że człowiek nie
powinien pozostawać zamknięty w sobie w świątyni własnego wnętrza. Musi uzewnętrznić
to w dziełach. Pisze o filozofii Deweya która jest filozofią zespolenia człowieka z przyrodą.
Najwyższym celem życia staje się realizacja doświadczenia. Wyodrębnia dwa skrajne
stanowiska wobec problemu alienacji: pesymistyczne, które dąży do zniszczenia przedmiotu w
obawie przed jego wpływem, oraz optymistyczne, które integrację z przedmiotem traktuje zawsze
pozytywnie.
Nowe społeczeństwo tworzy nowy układ warunków w których musimy żyć, niezależnie od tego
jaki charakter ma struktura społeczna zbudowana przez nas. Eco zastanawia się też nad tym jak
przedstawia się problematyka alienacji na płaszczyz
nie form artystycznych lub pseudoartystycznych.
Rozważa wewnętrzną alienację systemów formalnych, dialektykę inwencji i maniery, wolności i
konieczności poddania się regułom na przykładzie rymu. Zastanawia się też co artysta odkurza i
ustanawia, kiedy wraz z systemem muzycznym odrzuca określony system stosunków między ludz
mi.
Z
wiat nie jest taki, jakim by chciał go ukazać system językowy odrzucany przez artystów
awangardowych. Z
wiat jest przeciętny, zwichnięty, pozbawiony harmonii. Sztuka współczesna
w zakresie struktur formalnych ciągle prowadzi rozrywkę z zasadami i przyjętymi stylami. W malarstwie
informelu, w poezji, kinie, teatrze obserwuje się przewagę dzieł otartych, o niejasnej strukturze. Eco
podkreśla, że nie można oceniać ani opisywać żadnej sytuacji posługując się innym językiem niż ten jaki
z danej sytuacji wynika, bo język odzwierciedla całokształt istniejących stosunków. Prawdziwą
treścią dzieła staje się sposób widzenia i osądzania świata zawarty w sposobie kształtowania. Tylko na
tej płaszczyz
nie można rozważać sztuki związki ze światem. Eco porównuje zadania poetów,
pisarzy z antropologami i socjologami. Zwraca uwagę, że jedynym ładem który człowiek może
wprowadzić w sytuację w jakiej się znajduje jest ład organizacji strukturalnej, dzięki swemu bezładowi
pozwala on na uświadomienie sobie sytuacji. Sztuka awangardowa jest sztuką która po to, aby
opanować świat sama siebie ogranicza. Dzieło stanowi strukturę otwartą która odbija niejasność
naszego własnego istnienia w świecie- niejasność o której mówi nauka, filozofia, psychologia, socjologia. [ Pobierz całość w formacie PDF ]