[ Pobierz całość w formacie PDF ]

był jeszcze nieczynny.
- Oszalałaś? Przez telefon? - usłyszała znajomy głos, zmieszany, przyciszony. Na
pewno pochylał
się teraz nad aparatem i zasłaniał, czym się dało, usta
i słuchawkę.
- Ale\
Pusia dowiedziała się wczoraj z radia,
\
e Baba Jaga odleciała na miotle daleko, daleko.
A Pusia tęskni do swojego Misia baldzio, och, jak
baldzio... - krygowała się tamta cienko i piskliwie.
- Na litość boską! Nie rób tego więcej.
Przecie\
prosiłem, nigdy przez telefon!
- A czy Miś mocno tęsknił do swojej Pusi?
- Ogromnie. Tęsknił.
-To kiedy Miś przyjedzie? Przecie\
Baba Jaga
daleko, a Pusi tak trudno wytrzymać siamej...
- Naturalnie, \
e przyjadę. Jutro, pojutrze,
jak zawiadamiałem.
- To niech mój Miś wstąpi do tego jubilera
koło Ostrej Bramy. Takie malutkie kolczyki. Z
liczne,
z brylancikami jak główka szpileczki. Pusia kazała
odło\
yć na Misia nazwisko. Misia tak często nie ma,
Pusia tak długo musi czekać, tak tęskni, wtedy głaszcze i całuje zabaweczki od
niego.
Bądz
obojętna! Bądz
obojętna! - kołatało jej
w skroniach. Czy ktoś jeszcze o tym wie? Niby
śmieszne, w sam raz na jęzor Gruszki, a przecie\
wyraz
nie poczuła smagnięcie
upokorzenia. Zemści się,
powie listonoszowi, cała gmina zaraz będzie wiedzieć, a potem i dalej. Ale
właściwie-niby dlaczego?
Nie, to podłe. Dawno wypróbowała najlepszy sposób
na wszelkie niepowodzenia - udawać, \
e nic się nie
stało. Nawet przed samą sobą, nawet kłamstwem,
za wszelką cenę.
Wstała, przejrzała się w lusterku, podciągnęła \
aluzje. Był dzień targowy, zaraz
mogli nadejść
ludzie. Czekał jeszcze na nią list od Mieczysława.
Przyszedł wczoraj, zapomniała o nim zupełnie.
Mieczysław miał pretensje, \
e nie pisze.
"Pewnie Złociutka Panna Emilunia co innego ma do
roboty jak wyczytywać moje pisanie. Ale je\
eli Panna
Emilunia musi pracować du\
o, to niech nie martwi
się, poniewa\
u mnie pracować nic nie będzie, bo
wachmistrz ma więcej jak 250 zł oraz dodatek na \
onę". Wspominał te\
o jakimś
mieszkaniu w koszarach
po zwolnionym ze słu\
by konowale, które sobie
upatrzył, niedługo ka\
e wybielić i które "tylko kobiecej rączki czeka". Pod
koniec Milka przeraziła się trochę: "Dostałem trzy dni urlopu na Wielkanoc i
mo\
e
te\
przyjadę, jak Kochana Panna Emilunia zgodzi się,
bo posiadam bilet kolejowy bezpłatny do końca
kwartału i trzeba porozmawiać o ślubie i o weselu".
Przy wtórze mandolin orkiestry Golda odpisała, \
e
\
ałuje, ale "niestety, nie ma gdzie przyjąć Mieczysława", a święta i tak zawsze
spędza z matką i siostrą.
Pod wieczór zadzwonił hrabia Michał.
- Chciałem tylko pani powiedzieć, \
e muszę
wyjechać na krótko - mówił spokojnym głosem.
Odpowiedziała równie\
tak jak zwykle:
- A co to, ja ciotka pańska jestem, \
eby się
pan przede mną opowiadał? Niech pan jedzie, mnie
nic do tego.
- Będzie mi smutno bez pani. Myślałem, \
e
pani mo\
e trochę te\
.
- Mnie nigdy nie jest smutno.
- Postanowiłem sobie, \
e po powrocie, we
środę albo we czwartek, przyjadę do pani. Muszę
panią wreszcie poznać, zobaczyć. Ciągle tylko się
domyślam, jaka pani jest, po ka\
dym słowie, tonie
głosu. Telefonuję specjalnie, \
eby się domyślać, i za
ka\
dym razem domyślam czego innego. Korciło mnie
ju\
, czyby nie podpytać Gruszki, ale ugryzłem się
w język. To nie tak. Pani to moja piękna tajemnica,
i tylko moja. Mam te\
dla pani niespodziankę, więc
będę na pewno.
Zrobiło jej się gorąco, czekała, \
eby ju\
skończył, nie wiedziała, co
powiedzieć.
- A jak tam pan sobie chce - wybąkała,
nadrabiając miną.
W Niedzielę Palmową poprosiła Murawskiego, \
eby ją zawiózł na sumę do Horobli.
Przed kościołem kłębił się tłum, parskały konie, stali sprzedawcy palm, tak\
e
tych wielkich, wy\
szych od dorosłego
człowieka, powiewających wstą\
kami i kolorowych
a\
do bólu oczu. Dziewczęta piszczały, chłopcy gonili
je z wierzbowymi witkami. Do niej te\
wyskoczył
spomiędzy kramów mały chłopak, uderzył ją lekko
kilka razy gałązką po butach, a potem zdjął czapkę
i wyrecytował zgonionym dyszkancikiem:
- Wierzba biji, nie zabiji, za sześć noc
Wielka-noc!
Uśmiechnęła się, pisnęła, jak nale\
ało, dała
mu dwadzieścia groszy. Potem kupiła małą palemkę
z bazi, zielonego bukszpanu i bibułkowych kwiatków. Weszła do kościoła, usiadła
po lewej stronie,
między kobietami w kubrakach i pstrokatych chustkach.
Nie mogła skupić się na pieśniach, modlitwach, uroczystym kazaniu. Do czego to
doprowadzi?
Kim być? Czy drugą kochanką, przelotnym flirtem,
a mo\
e kimś więcej, jeśli będzie umiała to sobie
wywalczyć? Lubiła ryzykować, lubiła grać z losem.
Nie miałaby nic przeciwko takiej przygodzie i potrafiłaby pokierować nią, aby [ Pobierz całość w formacie PDF ]