[ Pobierz całość w formacie PDF ]

otworu w ławce i wylał atrament na falujące plecy tweedowej marynarki pana
Saundersa. Kot zagryzł wargi, \
eby się nie roześmiać. Julia patrzyła ze spokojnym
zainteresowaniem. Pan Saunders jakby nic nie zauwa\
ył. Kałamarz cichutko wrócił
do ławki.
- Gwendołino - powiedział pan Saunders, nie odwracając głowy. - Wyjmij słój
z atramentem oraz lejek z dolnej szafki kredensu i napełnij ten kałamarz. Nalej do
pełna, proszę.
Gwendolina wstała z zawadiacką, wyzywającą miną, znalazła wielką flaszę i
lejek i zaczęła napełniać swój kałamarz. Dziesięć minut póz
niej wcią\
nalewała
atrament. Najpierw się zdziwiła, potem poczerwieniała, potem znowu zbladła z furii.
Próbowała odstawić flaszę i odkryła,, \
e nie mo\
e. Próbowała wyszeptać zaklęcie.
Pan Saunders odwrócił się i spojrzał na nią.
- Pan jest naprawdę okropny! - oświadczyła Gwendolina. -Poza tym wolno mi
uprawiać czary w pana obecności.
- Nikomu nie wolno oblewać atramentem swojego nauczyciela - odparł wesoło
pan Saunders. - I ju\
cię uprzedzałem, \
e na
razie sko ńczyłaś z czarami. Nalewaj dalej, dopóki nie ka\
ę ci przestać.
Gwendolina nalewała atrament przez następne pół godziny, z ka\
dą chwilą
coraz bardziej ws'ciekła.
Kot był pod wra\
eniem. Podejrzewał, \
e pan Saunders jest potę\
nym magiem.
Rzeczywiście, gdy znowu na niego spojrzał, nie zobaczył na marynarce ani śladu
atramentu. Wcią\
zerkał na pana Saundersa, \
eby sprawdzić, kiedy mo\
e bezpiecznie
przeło\
yć pióro do lewej ręki. Tak często go karano za pisanie lewą ręką, \
e nabrał
wprawy w obserwowaniu nauczycieli. Kiedy pan Saunders odwracał się do niego,
Kot pisał prawą ręką. Szło mu powoli i opornie. Jak tylko pan Saunders obracał się
plecami, Kot zmieniał rękę i od razu szło mu jak z płatka. Najwięcej kłopotu
sprawiało mu trzymanie kartki ukośnie, \
eby nie rozmazać atramentu lewą ręką. Ale
miał ju\
taką wprawę, \
e zręcznie przekręcał zeszyt za ka\
dym razem, gdy pan
Saunders zaczynał się odwracać w jego stronę.
Minęło pół godziny i pan Saunders, nawet się nie odwracając, kazał
Gwendolinie skończyć nalewanie i zrobić słupki. Potem, wcią\
obrócony plecami,
zapytał Kota:
- Bryku, co piszesz?
- Wypracowanie o królu Kanucie - odpowiedział niewinnie Kot.
Wtedy pan Saunders się odwrócił, ale zeszyt le\
ał ju\
prosto i Kot miał pióro w
prawej ręce.
- Którą ręką piszesz? - zapytał pan Saunders.
Kot, przyzwyczajony do tych pytań, podniósł prawą rękę z piórem.
- Mnie się wydaje, \
e obiema - stwierdził pan Saunders, podszedł i spojrzał na
stronę zapisaną przez Kota. - Tak, obiema.
- Nie widać tego - zaprotestował nieszczęsny Kot.
- Niewiele - przyznał pan Saunders. - Zmieniasz ręce dla zabawy czy co?
- Nie - wyznał Kot. - Ale jestem leworęczny.
W ówczas, jak Kot się obawiał, pan Saunders wpadł w dziką furię. Twarz mu
poczerwieniała. Trzasnął wielką, guzowatą dłonią w ławkę, a\
Kot podskoczył.
Podskoczył równie\
kałamarz i chlusnął atramentem na wielką rękę pana Saundersa i
na wypracowanie Kota.
- Leworęczny! - ryknął pan Saunders. - Więc czemu, na Czarnego
D\
entelmena, nie piszesz lewą ręką, chłopcze?
- Bo... bo karali mnie za to - wyjąkał Kot, wstrząśnięty i zaskoczony, \
e pan
Saunders złości się z tak dziwnego powodu.
- Więc zasługują na usma\
enie \
ywcem! - zagrzmiał pan Saunders. -
Wyrządzasz sam sobie niepowetowaną krzywdę, kiedy ich słuchasz, chłopcze! Jeśli
jeszcze raz przyłapię cię na pisaniu prawą ręką, to popamiętasz!
- Tak - szepnął Kot z ulgą, chocia\
nadal był głęboko wstrząśnięty. Spojrzał
\
ałośnie na swoje zalane atramentem wypracowanie z nadzieją, \
e pan Saunders
znowu u\
yje swoich czarów. Lecz nauczyciel wziął zeszyt i wyrwał kartkę.
- Teraz zrób to jeszcze raz, ale jak nale\
y! - polecił, rzucając z trzaskiem zeszyt
na ławkę przed Kotem.
Kot wcią\
przepisywał od nowa wypracowanie o Kanucie, kiedy weszła Mary,
niosąc na tacy mleko, biszkopty i kawę dla pana Saundersa. Po wypiciu mleka i
zjedzeniu biszkoptów pan Saunders powiedział Kotu i Gwendolinie, \
e mają wolne
do obiadu.
- Chocia\
nie V nagrodę za dobre wyniki w nauce - burknął. -Idz
cie się
pobawić na świe\
ym powietrzu.
Wychodzili ju\
z klasy, gdy zwrócił się do Rogera i Julii:
- Teraz zajmiemy się czarami. I miejmy nadzieję, \
e tego te\
nie
zapomnieliście.
Gwendolina zatrzymała się w drzwiach i spojrzała na niego.
- Nie, ty nie - odprawił ją pan Saunders. - Ju\
ci przecie\
mówiłem.
Gwendolina obróciła się gwałtownie i wybiegła przez obskurny pokój zabaw na
korytarz. Kot popędził za nią co sił w nogach, ale dogonił ją dopiero w znacznie
wspanialszej części zamku, gdzie wielkie marmurowe schody zakręcały łukiem w dół,
a światło padało z eleganckiej kopuły w dachu.
- Nie tedy - wydyszał Kot.
- Właśnie \
e tędy - zawzięcie rzuciła Gwendolina. - Chcę znalez
ć
Chrestomanciego. Dlaczego te dwa tłuste głupki uczą się czarów, a ja nie? Mam dwa
razy więcej talentu ni\
oni. Musieli działać razem, \
eby unieść w powietrze dzbanek
kakao! Chcę więc porozmawiać z Chrestomancim.
Szczęście jej dopisało, bo Chrestomanci właśnie szedł galerią po drugiej stronie
klatki schodowej, za marmurową balustradą. Nosił teraz be\
owy garnitur zamiast
królewskiego szlafroka, ale wyglądał, o ile to mo\
liwe, jeszcze bardziej elegancko.
Sądząc z wyrazu jego twarzy, wędrował myślami gdzieś bardzo daleko. Gwendolina [ Pobierz całość w formacie PDF ]