[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kolano Birona i przez chwilę otoczył go obłok perfum. Jego mięśnie napięły
się aż do bólu.
Rizzett nadal przebywał na pokładzie. Jedną z korzyści posiadania
naczepy była możliwość przenocowania ewentualnego gościa.
Strona 122
Isaac Asimov - Gwiazdy jak pył
 Zbierają teraz szczegółowe dane, dotyczące składu atmosfery.
Mnóstwo tlenu, prawie trzydzieści procent, do tego azot i inne obojętne gazy.
Wszystko w normie. Ani śladu chloru  nagle urwał i po chwili dodał: 
Hmmm.
 O co chodzi?  chciał wiedzieć Gillbret.
 Brak dwutlenku węgla. Niedobrze.
 Dlaczego?  wtrąciła Artemizja ze swej strategicznej pozycji obok
ekranu, nie odrywając przy tym wzroku od powierzchni planety, która
przesuwała się pod nimi z prędkością ponad trzech tysięcy kilometrów na
godzinę.
 Nieobecność dwutlenku węgla  wyjaśnił krótko Biron  oznacza
brak roślinności.
 Ach, tak?  spojrzała na niego i uśmiechnęła się ciepło. Biron, wbrew
swej woli, odwzajemnił jej uśmiech. Ona jednak  zauważył to dopiero po
chwili  uśmiechała się nie do niego, lecz jakby w przestrzeń, wyraz
nie nie
dostrzegając jego istnienia. Szybko powściągnął swój niestosowny odruch.
Dobrze, że jej unikał. W jej obecności trudno mu było zachować spokój.
Na widok Artemizji znikał znieczulający wpływ pracy. I znów odzywał się
ból.
Gillbret był wyraz
nie w ponurym nastroju. Właśnie lądowali. W dolnych,
gęściejszych warstwach atmosfery, Bezlitosny, któremu niezgrabna naczepa
odbierała wszelką aerodynamikę, zachowywał się bardzo kapryśnie. Biron
zaciekle walczył z opornymi przyrządami.
 Rozchmurz się, Gil!  powiedział.
Sam jednak też nie czuł się szczególnie radośnie. Jak dotąd, wezwania
radiowe nie spotkały się z żadną odpowiedzią, a jeśli nie była to planeta
rebelii, dalsze oczekiwanie nie miało sensu.
Musiał działać!
 To nie wygląda na właściwe miejsce  stwierdził Gillbret.  Ten świat
jest skalisty i martwy, nie ma też zbyt wiele wody  odwrócił się.  Czy
próbowali znalez
ć dwutlenek węgla, Rizzett?
 Tak  rumiana twarz Rizzetta była niezwykle poważna.  Z
ladowe
ilości. Jedna tysięczna procenta czy coś koło tego.
 Trudno powiedzieć coś pewnego  stwierdził Biron.  Mogli
specjalnie wybrać taką planetę, właśnie dlatego że pozornie jest zupełnie
beznadziejna.
 Ale ja widziałem farmy  zaprotestował Gillbret.
 W porządku. Jak sądzisz, ile mogliśmy obejrzeć, przelatując nad
planetą tych rozmiarów kilka razy? Doskonale wiesz, że kimkolwiek by byli,
nie mają dość ludzi, aby zasiedlić cały glob. Mogli osiąść w jakiejś dolinie,
gdzie w powietrzu znajduje się odpowiednia dawka dwutlenku węgla, na
Strona 123
Isaac Asimov - Gwiazdy jak pył
przykład pochodzenia wulkanicznego, i gdzie w pobliżu znajdują się z
ródła
wody. Moglibyśmy przelecieć trzydzieści kilometrów od nich i nigdy ich nie
dostrzec. Oczywiście póki nie sprawdzą, kim jesteśmy, nie odpowiedzą na
nasze sygnały.
 Nie da się tak łatwo osiągnąć właściwego stężenia dwutlenku węgla 
wymamrotał Gillbret, wpatrując się zafascynowanym wzrokiem w ekran.
Nagle Biron poczuł absurdalną nadzieję, że nie trafili na właściwą
planetę. Zdecydował, iż nie może dłużej czekać. Trzeba to rozstrzygnąć, i to
już!
To było dziwne uczucie.
Na całym statku wyłączono sztuczne oświetlenie i przez iluminatory
wpadały do środka promienie słoneczne. I choć światło dzienne nie
dorównywało jasnością tradycyjnemu systemowi oświetleniowemu,
stanowiło miłą odmianę. Co więcej, iluminatory zostały nie tylko odsłonięte,
lecz i otwarte, tak że można było bez przeszkód oddychać miejscową
atmosferą.
Rizzett odradzał całkowite rozhermetyzowanie statku, twierdząc, iż brak
dwutlenku węgla może zakłócić funkcjonowanie układów oddechowych
załogi, Biron jednak uznał, że przez krótki czas da się to znieść.
Właśnie kiedy naradzali się z Rizzettem, do kabiny wszedł Gillbret. Obaj,
Biron i Linganejczyk, pospiesznie odsunęli się od siebie i unieśli wzrok. [ Pobierz całość w formacie PDF ]