[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Bruenor przyglądał się lawendowym oczom, w których odbijało się światło korytarza za
otwartymi drzwiami. Lewe było znowu otworzone, zauważył z nadzieją. Obawiał się, że cios
demodanda na zawsze zamknął oko Drizzta. Najwyraz
niej jednak zostało wyleczone, lecz nadal te
cudowne oczy martwiły Bruenora. Wydawało się, że straciły zbyt dużą część swego blasku.
- Co z Catti-brie? - zapytał Drizzt, naprawdę zatroskany o młodą kobietę, chcąc jednocześnie
zmienić temat rozmowy.
Bruenor uśmiechnął się.
- Jeszcze nie może chodzić - odparł. - Lecz ochota do walki już powróciła i dziewucha nie
może uleżeć spokojnie na łóżku - roześmiał się, przypominając sobie scenę, jaka miała miejsce
wcześniej tego dnia, gdy jeden ze służących chciał poprawić poduszkę jego córce. Samo spojrzenie
Catti-brie spowodowało, że z twarzy mężczyzny odpłynęła cała krew. - Tnie służących ostrzem
swego języka, gdy jej zbytnio nadskakują.
Uśmiech Drizzta wydawał się wymuszony.
- A Wulfgar?
- Chłopiec ma się lepiej - odparł Bruenor. - Cztery godziny zabrało mi zeskrobanie z niego
tej pajęczyny, jest też ranny w rękę, co będzie wymagało co najmniej miesiąca rekonwalescencji,
aby mógł odzyskać w niej siłę, lecz trzeba czegoś więcej, aby powalić tego chłopca! Krzepki jak
góra i prawie tak wielki!
Patrzyli na siebie, aż uśmiechy zanikły, a cisza stała się niewygodna.
- Zaczyna się biesiada u halflinga - powiedział Bruenor. - Idziesz? Wydaje mi się, że z tak
okrągłym brzuchem Pasibrzuch przygotował doskonały stół.
Drizzt wzruszył wymijająco ramionami.
- Ba! - parsknął Bruenor. - Nie możesz przeżyć całego życia w tych ciemnych ścianach! -
Przerwał, gdy w jego głowie powstała nagła myśl. - A może wychodzisz w nocy? - zapytał chytrze.
- Wychodzę?
- Polować - wyjaśnił Bruenor. - Polujesz na Entreriego? - Teraz Drizzt się roześmiał, widząc,
że Bruenor łączy jego pożądanie samotności z jakąś obsesją dotyczącą mordercy.
- Płoniesz z żądzy spotkania się z nim - stwierdził Bruenor. - A on z kolei płonie żądzą
spotkania się z tobą, jeśli jeszcze oddycha.
- Idziemy - powiedział Drizzt, naciągając luz
ną koszulę przez głowę. Przypiął magiczną
maskę i począł słać łóżko, lecz zatrzymał się, aby się jej przyjrzeć. Zwinął ją w rękach i rzucił na
stolik. - Nie możemy się spóz
nić na święto.
Domysły Bruenora, co do Regisa, nie chybiły; stół czekający na obu przyjaciół był
wspaniale udekorowany lśniącymi srebrami i porcelaną, a zapachy wspaniałości kulinarnych
spowodowały, że idąc do wskazanych krzeseł nieświadomie oblizywali wargi. Regis siedział u
szczytu długiego stołu. Tysiące klejnotów, jakie naszył na swą tunikę chwytało światło świec w
migotliwych wybuchach przy każdym jego poruszeniu na krześle. Obok niego stało dwóch
olbrzymów ze wzgórz, eunuchów, którzy strzegli Pooka do gorzkiego końca, ich twarze były
poobcierane i zabandażowane. Po prawej stronie halflinga siedział LaValle, ku pełnemu
niesmakowi Bruenora, zaś po lewej halfling z oczyma jak szparki oraz pucołowaty młodzieniec,
naczelny dowódca w nowej gildii. W pewnej odległości siedzieli Wulfgar i Catti-brie, obok siebie,
trzymając się za ręce, co było, jak domyślał się Drizzt - po bladości i zmęczonym wyrazie twarzy -
bardziej wzajemnym wsparciem, niż prawdziwym afektem. Jednak, mimo zmęczenia, ich twarze
rozjaśniał uśmiech, tak jak rozjaśniła się twarz Regisa, gdy zobaczył Drizzta wchodzącego do
pokoju - był to przecież pierwszy raz od prawie tygodnia, gdy ktokolwiek mógł ujrzeć drowa.
- Witajcie! Witajcie! - powiedział uszczęśliwiony Regis. - To byłoby płytkie święto, gdybyś
do nas nie dołączył!
Drizzt wśliznął się na krzesło obok LaValle a, ściągając na siebie zatroskany wzrok
nieśmiałego czarnoksiężnika. Dowódca także poruszył się niespokojnie na myśl o spożyciu obiadu
z drowem. Drizzt uśmiechnął się z powodu powagi ich niepokoju, w końcu to był ich problem, a
nie jego.
- Byłem zajęty - powiedział do Regisa.
 Użalaniem się nad sobą chciał powiedzieć Bruenor, siadając obok Drizzta, lecz taktownie
ugryzł się w język.
Wulfgar i Catti-brie patrzyli na swego mrocznego przyjaciela przez stół.
- Przysiągłeś mnie zabić - chłodno powiedział drow do Wulfgara, powodując, że olbrzym
cofnął się głębiej w krzesło.
Wulfgar zaczerwienił się i ścisnął za rękę Catti-brie.
- Tylko siła Wulfgara mogła utrzymać bramę - wyjaśnił Drizzt. Kąciki jego ust uniosły się w
smutnym uśmiechu.
- Ale ja... - zaczął Wulfgar, Catti-brie jednak przerwała mu.
- Dość o tym - zażądała, waląc pięścią w udo Wulfgara. - Nie rozmawiajmy o kłopotach,
które na całe szczęście już minęły. Zbyt wiele jest jeszcze przed nami!
- Moja dziewczyna ma rację - wybuchł Bruenor. - Dni uciekają, gdy my tak tu siedzimy i
leczymy się! Jeszcze tydzień i ominie nas wojna.
- Jestem gotów wyruszyć - oznajmił Wulfgar.
- Nie jesteś - odparła Catti-brie. - Ani ja. Pustynia nas zatrzyma, zanim nawet rozpoczniemy
swą długą drogę.
- Hm... - zaczął Regis zwracając ich uwagę. - Jeśli chodzi o wasze odejście... - przerwał, aby
rozważyć ich spojrzenia, zaniepokojone tak otwartym postawieniem sprawy. - Ja... hmm...
myślałem, że... miałem na myśli...
- Wypluj to wreszcie - zażądał Bruenor, domyślając się, co jego mały przyjaciel ma na
myśli.
- Cóż, zbudowałem tutaj miejsce dla siebie - kontynuował Regis.
- I zostajesz tutaj - stwierdziła Catti-brie. - Nie mamy do ciebie pretensji, choć jesteśmy
pewni, że popełniasz błąd!
- Tak - powiedział Regis - i nie. - Tu jest miejsce i bogactwo. A z waszą czwórką u mego
boku...
Bruenor powstrzymał go wyciągnięciem ręki.
- Wspaniała propozycja, - powiedział. - Lecz mój dom jest na północy.
- Armie czekają na nasz powrót - dodała Catti-brie.. Regis zrozumiał nieodwołalność
odmowy Bruenora i wiedział, że Wulfgar z pewnością pójdzie za Catti-brie - nawet z powrotem do
Tartaru, jeśli ta tak wybierze. Halfling zwrócił więc swe nadzieje ku Drizztowi, który w ciągu kilku
ostatnich dni stał się dla nich wszystkich zagadką.
Drizzt usiadł i rozważał propozycję, jego wahanie w odrzuceniu propozycji wywołało
zatroskane spojrzenia Bruenora, Wulfgara, a szczególnie Catti-brie. Może życie w Calimporcie nie
byłoby takie złe, a z pewnością drow miał narzędzia, żeby dobrze się miewać w ciemnym
królestwie, zaplanowanym przez Regisa. Spojrzał Regisowi prosto w oczy.
- Nie - powiedział. Zwrócił się przez stół na słyszalne westchnienie ulgi Catti-brie i spojrzał
jej w oczy. - Ja przeszedłem już przez zbyt wiele cieni - wyjaśnił. - Czeka mnie szlachetne
poszukiwanie, a na prawego króla czeka szlachetny tron.
Regis rozparł się w krześle i wzruszył ramionami.
- Jeśli jesteście tak zdeterminowani, aby wracać z powrotem w poszukiwaniu walki, to
byłbym kiepskim przyjacielem jeślibym wam nie pomógł w tym poszukiwaniu.
Pozostali spojrzeli na niego z ciekawością; nigdy jeszcze nie byli zdumieni z powodu [ Pobierz całość w formacie PDF ]