[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ny, zawsze miał na podorędziu jakiś nowy, ciekawy
temat do rozmowy, a nade wszystko nie musiała mu
tłumaczyć dowcipu czy lekko prowokacyjnej uwagi,
która siÄ™ jej wyrwaÅ‚a. Po prostu byÅ‚ niezwykle do­
brym kompanem i chyba jednym z najbardziej inte­
resujÄ…cych przedstawicieli swojej pÅ‚ci, jakiego kiedy­
kolwiek poznaÅ‚a. Na nowo zaczęła siÄ™ zastana­
wiać, dlaczego przyjął posadę o tyle poniżej swych
możliwości.
RzucajÄ…c mu kolejne spojrzenie z ukosa, zauważy­
ła, że Beniamin się rozgląda, swymi inteligentnymi,
błękitnymi oczyma przypatrując się innym jez
dz
com,
przy czym w jego wzroku nie było najmniejszego
szacunku. Tak, rozmyÅ›laÅ‚a, jest coÅ› dumnego w spo­
sobie, w jaki się nosi, można wręcz powiedzieć, coś
wyniosłego. Miała wrażenie, że stajenny nie uważa
tych bogatych czÅ‚onków towarzystwa, którzy parado­
wali teraz w swych najszykowniejszych strojach, za
lepszych od siebie i uważała, że gdyby oduczył się
swej wiejskiej wymowy i odpowiednio się ubrał, nie
raziłby w najmodniejszych salonach Londynu.
Potrząsnęła głową, zastanawiając się, czy szczery
szacunek, który żywiÅ‚a do jadÄ…cego obok niej czÅ‚o­
wieka, nie zaciemnia jej sądu. Lecz, jednocześnie,
choć Ben nigdy nawet nie próbował się jej zwierzać,
miaÅ‚a silne przeczucie, że jeszcze nie tak dawno cie­
szył się wygodniejszym życiem niż teraz, mieszkając
z Trappem nad stajniami. Podejrzewała też, że miał
bardziej odpowiedzialne zajÄ™cie, wydajÄ…c, a nie wy­
pełniając rozkazy. Dlaczego, na miły Bóg, przyjął
pracę w stajni, skoro stać go było na znacznie więcej?
Czy od powrotu do Anglii nie mógł znalez
ć bardziej
stosownej dla siebie pracy, czy też za tym, co robi,
kryje się jakiś inny powód?
Benedykt nagle odwróciÅ‚ gÅ‚owÄ™, podchwyciÅ‚ za­
myÅ›lone spojrzenie Sophii i caÅ‚kowicie mylnie tÅ‚u­
macząc sobie wyraz jej twarzy, rzekł:
- JeÅ›li mogÄ™ coÅ› poradzić, niech panienka nie bie­
rze sobie do serca zmartwień ojca. Każdy od czasu
do czasu miewa w życiu jakieÅ› kÅ‚opoty. Mam wraże­
nie, że hrabia zwierza się innym tylko wtedy, gdy jest
do tego gotowy, i nigdy wcześniej.
Sophia doszła do wniosku, że nie tylko on ma takie
usposobienie, nagle ze zdziwieniem zdajÄ…c sobie
sprawę, że ojciec i mężczyzna jadący obok niej wcale
tak bardzo siÄ™ od siebie nie różniÄ…. Co jest zdumie­
wajÄ…ce, gdyż nie mogÄ… mieć ze sobÄ… wiele wspólne­
go. .. Ale czy rzeczywiście?
- Kiedy przyjmowałem tę pracę, powiedziała
panienka, że od czasu do czasu dostanÄ™ trochÄ™ wolne­
go, by odwiedzić rodzinÄ™ - powiedziaÅ‚ Ben, prze­
rywajÄ…c rozmyÅ›lania Sophii. - WÅ‚aÅ›nie chciaÅ‚em za­
pytać, czy dziś po południu mógłbym odwiedzić
brata?
Nie zastanawiała się nawet przez chwilę.
- Oczywiście, że możesz. Trapp z pewnością
da sobie radę bez ciebie przez godzinkę czy dłużej.
%7łałuję, że nie mogę ci towarzyszyć. Atmosfera
w domu jest, mówiąc najoględniej, bardzo napięta. -
Roześmiała się nagłe, a w jej śmiechu zabrzmiała
szaleÅ„cza nuta. - Jeżeli mojemu ojcu w najbliż­
szym czasie nie poprawi siÄ™ humor, przyjmÄ™ pro­
pozycję pierwszego dżentelmena, który poprosi
o moją rękę, choćby po to, by wyrwać się z Berkeley
Square!
Benedykta nie rozbawiÅ‚o to w najmniejszym stop­
niu, a na jego wysokim czole pojawiła się głęboka
zmarszczka, gdy cofnął się o parę kroków, by zrobić
miejsce dla jednego z wielbicieli Sophii.
ROZDZIAA
DZIEWI
TY
Zanim Benedykt chwycił się swego, jak mu się
wówczas wydawało, niewinnego fortelu, umówił się
ze swoim bratem, że jeÅ›li nie wydarzy siÄ™ nic nad­
zwyczajnego, kontakt między nimi będzie mocno
ograniczony bÄ…dz
żaden.
Nicholas zgodził się z tym, gdyż zawsze istniała
możliwość, że jakiś spostrzegawczy szelma, widząc
ich razem, dostrzeże rodzinne podobieństwo. Nawet
on, niepoprawny figlarz, wolaÅ‚by nie tÅ‚umaczyć caÅ‚e­
mu Å›wiatu, dlaczego jego szacowny brat, którego po­
wrót do wytwornego towarzystwa był oczekiwany
już od jakiegoś czasu, przebiera się w stajennego.
Był więc nieco zdziwiony, gdy pewnego dnia
drzwi bawialni otworzyÅ‚y siÄ™ i jego brat nieoczekiwa­
nie wkroczył do pokoju.
- Wielkie nieba! - wykrzyknÄ…Å‚ Nicholas, od razu
tracÄ…c zainteresowanie książkÄ…, która w modnych ko­
Å‚ach stanowiÅ‚a niemaÅ‚Ä… sensacjÄ™. - Sporo ryzykowa­
Å‚eÅ›, przychodzÄ…c tutaj, co? A gdyby ciÄ™ ktoÅ› zoba­
czył?
- Na wszelki wypadek nie wszedłem frontowym
wejÅ›ciem. - ZdajÄ…c sobie sprawÄ™, że nie ma co cze­
kać na zaproszenie, Benedykt opadÅ‚ na fotel naprze­
ciw brata. - To dziwne, jak szybko czÅ‚owiek przy­
zwyczaja się do bycia służącym. Teraz to niemal moja
druga natura.
- WierzÄ™ ci na sÅ‚owo - odparÅ‚ Nicholas z gÅ‚Ä™bo­
kim poczuciem niesmaku, gdyż sama myÅ›l o wkro­
czeniu do domu wejściem dla służby przyprawiła go
o drżenie. - Widzę, że odgrywanie stajennego nadal
ma dla ciebie urok nowości?
Wyraz twarzy Benedykta wyraz
nie zdradzał jego
uczucia, jeszcze zanim odpowiedział:
- Przeciwnie, mam tego serdecznie dosyć!
W nagłym wybuchu śmiechu Nicholasa słychać
było nieomylną nutę triumfu.
- WiedziaÅ‚em, że z czasem stracisz zainteresowa­
nie piÄ™knÄ… SophiÄ… i zwrócisz wzrok w zupeÅ‚nie in­
nym kierunku. Któraż to zyskała łaskę w twoich
oczach?
Benedykt doszedÅ‚ do wniosku, że marne to Å›wia­
dectwo o jego wiernoÅ›ci, lecz nie poczuÅ‚ do brata naj­
mniejszej urazy. Musiał uczciwie przyznać, że gdy
byÅ‚ w wieku Nicholasa, zachowywaÅ‚ siÄ™ jak niepopra­
wny lekkoduch i żadnej niewieÅ›cie nie potrafiÅ‚ do­
chować wierności.
Niezdolny powstrzymać uÅ›mieszku peÅ‚nego dez­
aprobaty dla samego siebie, rzucił spojrzenie na
młodszego brata.
- Gdy wyruszyłem na tę skandaliczną eskapadę -
tak, bracie, skandaliczną - powtórzył, gdy na twarzy
Nicholasa odmalowało się zdziwienie - uczyniłem to
z powodów czysto samolubnych. Chciałem dobrze
poznać Sophię Cleeve, nim zaangażuję się w trwały
związek. Choć wstydzę się do tego przyznać, prawdą
jest, że w przeszłości często padałem ofiarą uroku
Å‚adnej buzi, i wiem doskonale, że zauroczenie to pÅ‚o­
mień, który płonie jasno przez jakiś czas, ale rzadko
utrzymuje się długo.
- Czyżby krótki okres pracy w stajniach Yardle-
yów caÅ‚kowicie wygasiÅ‚ pÅ‚omieÅ„ pożądania? - pod­
sunÄ…Å‚ Nicholas, gdy Benedykt, z nieodgadnionym
wyrazem twarzy, zamilkÅ‚ i zapatrzyÅ‚ siÄ™ w pusty ko­
minek.
- Nie. Płonie on jaśniej niż kiedykolwiek... Ale
to, co czujÄ™ do jedynaczki lorda Yardleya, ma niewie­
le wspólnego z zauroczeniem.
Uniósł wzrok, napotykając pełne zainteresowania
spojrzenie brata.
- Bardzo jÄ… kocham - przyznaÅ‚ gÅ‚osem pozbawio­
nym emocji, który jednak brzmiaÅ‚ szczerze. - Gdy­
bym przeszukaÅ‚ caÅ‚Ä… ziemiÄ™ wzdÅ‚uż i wszerz, nie zna­
lazłbym kobiety, która bardziej mi odpowiada. Mogę
tylko dziękować opatrzności za to, że nasze ścieżki
przecięły się tamtego ranka na Bond Street.
Benedykt nie szukaÅ‚ aprobaty, gdyż uważaÅ‚, że wy­
bór żony należy tylko i wyłącznie do niego, a jednak
poczuł się mocno zaniepokojony nieco zmartwioną
miną, która przez chwilę pojawiła się na chłopięcej
twarzy brata. [ Pobierz całość w formacie PDF ]