[ Pobierz całość w formacie PDF ]

rozmowy.
- Nie zmusza mnie pani. Jeśli tak to będę odbierał, nie odpowiem na pytanie.
Znowu cisza.
- To zapytam... - po chwili niepewności dał się znowu słyszeć głos Justyny. - Czy pan
uważa, że jest... za póz
no dla mnie?
- Ależ skąd! - zaprzeczył Ignaś. - Na pewno nie. Na najważniejsze pytanie zdobyła się
dopiero po kolejnej dłuższej przerwie.
- Panie Ignasiu... Chciałabym zostać dobrze zrozumiana... Czy pan miałby coś
przeciw mojej obecności... w Kalinówce?
Ignaś wstydził się przyznać, że już próbował poznać zdanie ojca, ale bez rezultatu.
- Jeśli mnie zapyta - odpowiedział oględnie - zapewniam, że nie będę stawiał
przeszkód.
Panna Justyna uśmiechnęła się najpiękniej jak umiała.
- Dziękuję panu Ignasiowi.
Przez chwilę rozmawiali na inne tematy, bezpieczniejsze, prawie obojętne, oboje
rozluz
nieni, jak ludzie, którzy doszli właśnie do porozumienia, a i tak są sobie wzajemnie
życzliwi.
- Czy to nie ta dziewczyna? - zapytała panna Nowacka, wskazując wzrokiem młodą
kobietę, spiesznie idącą przez rynek. - Ta, której narzeczony wycofał się tuż przed ślubem?
Ignaś spojrzał i od razu ją rozpoznał.
- Znam ją - potwierdził. - Ma pani rację. To Franka Lulewicz.
- Biedna dziewczyna! - westchnęła Justyna.
Ignaś potrafił udzielić dokładniejszych wiadomości.
- Słyszałem, że ojciec zmuszał ją do wyjścia za mąż - zauważył. - Może to i dobrze,
że do ślubu nie doszło.
- Zmuszał? - zaciekawiła się Justyna. - Mój Boże, naprawdę zmuszał?
- Tak słyszałem.
- To rzeczywiście może lepiej - podsumowała panna Nowacka. - Chyba jej niełatwo.
Nie wiem, czy potrafiłabym się zachować jak należy, gdyby mnie spotkało coś podobnego...
***
Sprawy panny Justyny wyraz
nie nabrały przyspieszenia. Ledwie w tydzień po
rozmowie z Ignasiem przy rynku z Zabłudowie, przed sklepem z rękawiczkami, natknęła się
na Michała Kalinowskiego.
Panna Nowacka była jak zawsze gustownie ubrana, w jasnogranatową suknię,
podobny w kolorze płaszcz i kapelusz. Towarzyszył jej starszy służący z Topolan, niosący
stos paczek.
Z daleka uśmiechnęła się do Kalinowskiego.
- Dzień dobry panu Michałowi - odezwała się pierwsza, gdy się zbliżył. - Czy też po
sprawunki?
Podała dłoń w jasnogranatowej rękawiczce.
- Niedawno spotkałam pana Ignasia - oznajmiła. - Jaki to uprzejmy, dobrze
wychowany młody człowiek. Pan Michał musi być bardzo dumny z tak udanych synów.
Potwierdził, ze zdziwieniem przyglądając się dziewczynie. Nie wiedział, czemu to
przypisać, ale panna Justyna wyraz
nie wyładniała. Jej cera nabrała rumieńców, uśmiech stał
się odważniejszy. Może to tylko z powodu popołudniowego słońca, którego łagodne światło
wszystkiemu wokoło dodawało miękkości.
- Gospodarskie sprawy - odpowiedział lekko. - Nudne i nieciekawe. Cały dzień zszedł
mi na targach z %7łydami. Uznałbym go za nieudany, gdy nie tak miłe spotkanie.
Panna Nowacka zawstydzona opuściła głowę, jej oczy ukryły się za szerokim
brzegiem kapelusza.
Stał naprzeciw i czekał, co odpowie. Niespodziewanie bowiem dla siebie, pan
Kalinowski nabrał ochoty do flirtu. Póz
niej, gdy o tym myślał, nie potrafił wytłumaczyć,
skąd przyszedł mu do głowy taki pomysł.
- A ojciec pana Michała wygląda i wygląda - odezwała się panna Nowacka. - Kiedyż
to pan Michał zechce nas odwiedzić?
- Ojciec? - uśmiechnął się. - A na zaproszenie pani Justyny nie mogę liczyć?
- Och!
Służący stał o dwa kroki ze znudzoną miną i na rozkazujący wzrok pana
Kalinowskiego z wielką chęcią się odsunął.
- Tylko ojciec? - powtórzył pytanie pan Michał.
Justyna zerknęła spod kapelusza, rumieńce na jej policzkach powiększyły się.
- Papa prosił się przypomnieć - odpowiedziała z pewnym wysiłkiem. - Ja pana
Michała zawsze zobaczę z wielką przyjemnością...
Kalinowski zareagował szerokim uśmiechem. Miał ochotę podroczyć się, ale nagle z
tego zrezygnował. Panna Nowacka łatwo wpadała w egzaltację, o czym przypomniał sobie
we właściwej chwili.
- Dziękuję za tak uprzejme zaproszenie - powiedział. - Proszę powtórzyć ojcu, że
niedługo wybieram się do Topolan, w ważnej sprawie, która i panny Justyny dotyczy...
Znowu trzymał jej dłoń w swoich rękach i poczuł jak zadrżała. Nie widział jej
spojrzenia, ponownie opuściła oczy i już nie miała odwagi podnieść spojrzenia. [ Pobierz całość w formacie PDF ]