[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ki, ubodzy krewni wspaniałych sąsiadów. Tylko pięćdziesiąt metrów odległości, a róż-
nica w standardzie  i bez wątpienia w cenie za pokój  była szokująca. Po przejecha-
niu obok dziesiątków hoteli nie zlokalizowałem Golden Breakers. Dałem za wygraną,
zjechałem z Ocean Avenue, szukając stacji benzynowej. Równolegle do Ocean Avenu-
e, kilka kilometrów w głąb lądu, ciągnęła się Business Highway 17, handlowa ulica
miasta. Tutaj hoteli było mniej, ale jak splunąłeś przez okno, to trafiałeś w sklep z T-
shirtami albo w restaurację rybną. Podjechałem na parking pierwszej z brzegu stacji
benzynowej i wszedłem do środka, żeby zapytać o drogę.
Obsługiwała znudzona dziewczyna; kręciła na paluszku swoje blond włosy.
Powiedziała mi, że jestem o osiem przecznic od hotelu i dodała, że wszystkie hotele
mają mapki w swoich broszurach oraz w listach potwierdzających rezerwację. Mądra-
la. Ja nie miałem ani broszury, ani rezerwacji.
Znalazłem Golden Breakers osiem przecznic dalej, na północ, tak jak mówiła
sprzedawczyni ze stacji benzynowej. Cóż to była za budowla! Po obu stronach parte-
rowego holu wyrastały szesnastopiętrowe wieże z pokojami i apartamentami. Na da-
chu holu znajdował się taras do opalania i basen. A
adnie. Zaparkowałem na podjez
-
dzie i wszedłem do środka. Tablica mówiła, że są wolne miejsca, więc postanowiłem,
że mogę zatrzymać się w Golden Breakers równie dobrze, jak gdzie indziej. Zapytałem
o ceny pokojów. Suma mnie oszołomiła, mimo że ceny były teraz niższe niż w sezo-
nie. Tak czy inaczej, szło to na rachunek Johna Westona. Poprosiłem o pokój na dwie
doby i zapłaciłem kartą kredytową. Kopię rachunku zatrzymałem do rozliczenia.
Kiedy uregulowałem należność, wróciłem do samochodu i przejechałem przez
ulicę do hotelowego garażu. Po raz pierwszy cieszyłem się, że mam mały samochód.
Parking w garażu miał najniżej zawieszony sufit, jaki kiedykolwiek widziałem. Nie by-
łem pewien, czy moja ciężarówka zmieściłaby się tam. Może wszyscy w tym mieście
jeżdżą małymi sportowymi samochodami. Z pewnością zapotrzebowanie na wozy z
napędem na cztery koła jest tu niewielkie. Znalazłem miejsce, wyjąłem walizkę z ba-
gażnika i wróciłem do hotelu. Pokój miałem na drugim piętrze w wieży północnej. Po-
jechałem windą, znalazłem pokój i wszedłem.
Apartament składał się z trzech pomieszczeń: salonu, w którym była kanapa i
telewizor, małej, ale w pełni wyposażonej kuchni i sypialni. Zarówno sypialnia, jak i sa-
lon miały rozsuwane szklane drzwi prowadzące na duży balkon z widokiem na plażę.
Rzuciłem bagaż na kanapę i wyszedłem na balkon.
Promienie słońca odbijały się od wody i roziskrzały fale. Trochę ludzi leżało na
kocach, pracując nad opalenizną, a grupka dzieci nad brzegiem grała w piłkę. Było dla
nich za zimno na kąpiel. Samotną łódka z jaskrawym niebiesko-żółtym żaglem przeci-
nała fale kilka kilometrów od brzegu. Oparłem się o balustradę i spojrzałem w dół.
Plaża nie była zatłoczona, ale to mnie nie zdziwiło. Za wcześnie na wakacje rodzinne i
brakowało co najmniej tygodnia do ferii wiosennych. Drzwi na balkon zostawiłem
otwarte, żeby z bryzą napłynęło trochę ciepłego powietrza, i wróciłem do środka.
Dzień był piękny, ja miałem luksusowy pokój, ale przyjechałem tutaj do pracy. Zdją-
łem koszulę z długimi rękawami i naciągnąłem lżejszą koszulkę polo, włożyłem glocka
do kabury przy pasku. Nie spodziewałem się kłopotów, ale Randy Hartwick przycią-
gnął je do siebie w Cleveland, więc nie chciałem pójść na poszukiwanie jego wspólni-
ków nieprzygotowany. Wsunąłem klucz magnetyczny do kieszeni i zjechałem windą
do holu. Recepcjonistka zobaczyła mnie i się uśmiechnęła.
 Jest pan zadowolony z pokoju?
 Niesamowicie  odparłem, a ona uśmiechnęła się tak radośnie, jakbym za-
proponował jej płatny urlop.  Ale mam jedno pytanie.
 Słucham?
 Liczyłem, że porozmawiam z właścicielem. Nie wie pani, gdzie mógłbym go
spotkać?
Zawahała się.
 Pana Burksa nie ma tutaj. Czy kierownik mógłby go zastąpić? Mogłabym
wiedzieć, dlaczego chce pan rozmawiać z właścicielem?
 Bo chcę wiedzieć, kto jest odpowiedzialny za ten śmietnik.  Szerokim ge-
stem wskazałem na lśniący hol. Jej uśmiech zniknął, a ja dodałem:  %7łartowałem tylko.
 Och.  Uśmiech znów był na miejscu. Odetchnęła z ulgą.
 Muszę porozmawiać z właścicielem o wspólnym znajomym. O kimś, kto,
obawiam się, zmarł.
Przyłożyła rękę do piersi.
 Och, nie! Ostatnio mamy jakiegoś pecha. Zaledwie dwa dni temu dzwonił ja-
kiś człowiek, żeby powiadomić szefa naszej ochrony, że zmarł jego bliski przyjaciel.
To była ta sama kobieta, z którą rozmawiałem przez telefon. Być może najmil-
sza dziewczyna na świecie, a ja rzuciłem cień na jej życie dwa razy w ciągu jednego
tygodnia. Ale przecież byłem z Cleveland. Pewnie się tego spodziewała.
 Tak, to przygnębiające. Ale czy wie pani, gdzie mógłbym znalez
ć właściciela.
Pana... Burksa, zgadza się?
 Tak, Lamara Burksa. Nie ma go i nie sądzę, żeby prędko wrócił, ale mogę
przekazać mu wiadomość.
 Cóż, naprawdę miałem nadzieję, że znajdę go dzisiaj.
Zmarszczyła brwi.
 Chyba gra w golfa, ale nie wiem, na którym polu.
 Mógłbym się rozejrzeć i popytać  stwierdziłem, a ona uśmiechnęła się do
mnie i pokręciła głową.
 Nie tutaj. W promieniu godziny jazdy od tego hotelu jest jakieś sto pól gol-
fowych.
 Ojej!  Bębniłem palcami o kontuar i myślałem o tym. Recepcjonistka nosiła
wizytówkę z imieniem Rebecca. A
adne imię. I buzia też ładna. Nogi za kontuarem
pewnie też ładne. O czym to ja myślałem? A, prawda, trzeba znalez
ć właściciela.
 Mówiła pani, że hotel ma włączone w usługę pola golfowe?
Skinęła głową.
 Tak.
 Hm, może Burks grywa właśnie na tych polach. Musi być w dobrych stosun-
kach z ich kierownikami.
 Dobry pomysł  uznała i była naprawdę pod wrażeniem, a ja się starałem nie
zaczerwienić. Kurczę. Mam mnóstwo dobrych pomysłów, Rebecco. Faktycznie, teraz
kilka z nich dotyczy ciebie.
Przeszła przez hol i wyciągnęła broszurę ze stojaka pod ścianą. Nie myliłem się,
ukrywała za kontuarem piekielnie zgrabne nogi.
 Wygląda na to, że mamy oferty z pięcioma różnymi polami  powiedziała. 
Od tego można zacząć. [ Pobierz całość w formacie PDF ]