[ Pobierz całość w formacie PDF ]

teatralną. Oto pierwszy akt kończy się opuszczeniem przez
gości domu weselnego. Gdy kurtyna znów się podnosi, oka�
zuje się, że od tamtego dnia minęły dwa tygodnie, wypadki
zaś, które zdarzyły się w tym czasie, są już tylko wspomnie�
niem.
Niestety, nie było aż tak dobrze! Teraz
niejszość trwała
i każdy moment trzeba było wytrzymać, jak wytrzymuje się
ból. A czas płynął powoli.
Po posiłku małżonkowie przeszli do salonu, ogromnego
pomieszczenia, w którym niemal ginęli.
Mimo że nie planował dziś opuszczać domu, Gerard ubra�
ny był w smoking, cokolwiek bowiem miało się wydarzyć,
dobrego czy złego, musiał stawić temu czoło w pełnym ryn�
sztunku. Torry miała na sobie zwiewną muślinowa suknię
z na poły przezroczystym szalem wokół szyi. Lekko udrapo-
wany stanik sukni stwarzał wrażenie, że nie ma pod nim gor�
setu, Gerard zaś, myśląc o tym, zgodnie ze swoją naturą czuł
się podniecony seksualnie.
Był biznesmenem, a nie miłośnikiem i znawcą literatury,
lecz jedna z jego angielskich kochanek wykazywała pewne
zamiłowania w tej dziedzinie. Otóż gdy raz ją rozbierał, po�
wiedział jej, że lubi kobiety spowite w lekkie, miękkie
i zwiewne materiały, w odróżnieniu od zakutych w sztywne
blachy różnych aksamitów i brokatów, bo te ostatnie wyglą�
dają niczym marmurowe postumenty, w których niewiele
życia, a sporo śmiertelnego chłodu. Wtedy kochanka od�
wzajemniła mu się cytatem z dawno zmarłego poety:
Wiatr mym najlepszym sojusznikiem,
Bo gdy dotknie podmuchem jej stroju,
Zaprowadza w nim słodki nieład,
Co kieruje mą myśl ku kochaniu.
Mówiła dalej z głębokim przejęciem, a on niemal słyszał
teraz jej słowa. I ponieważ przechował je w pamięci, pod�
szedł do siedzącej naprzeciwko żony i wyjąwszy jej z ręki
książkę, bo oddawała się właśnie lekturze, pocałował ją w
same usta. Najpierw jednak wyszeptał ku jej zaskoczeniu:
Gdy bieży ku mnie Julia o poranku,
Jej zwiewna suknia zda się parą wodną,
Która skrapla się w słońcu i ocieka rosą
Po ciele gibkim i pełnym powabu.
Mina Torry zdradzała przede wszystkim wielką niepew�
ność, jakby nie potrafiła rozstrzygnąć w duszy, co ją zdumia�
ło bardziej - jego obycie z poezją czy też fakt, że uznał za
stosowne zwrócić się do niej słowami poety.
- Jak widzisz, nie jestem do końca nieokrzesanym barba�
rzyńcą, który potrafi tylko gromadzić złoto. Nie pytaj mnie
jednak, gdzie nabrałem tej literackiej ogłady.
- Ani myślę - rzekła pani Schuyler. - Nie wątpię w mą-
drość powiedzenia, że ciekawość to pierwszy stopień do
piekła. - Sięgnęła po książkę i znalazłszy właściwą stronę,
zabrała się do dalszej lektury. Zdawało się, że całkiem zapo�
mniała o jego obecności.
Tego już było za wiele! Wściekły, ponownie wyrwał jej
książkę z rąk.
- Ani myślę tolerować takie zachowanie - rzekł, tłumiąc
gniew. - Ostatecznie to początek naszego miesiąca miodo�
wego, co zresztą zdajesz się sugerować tą suknią...
Obserwowała go czujnie. Nie mogła odzyskać książki, nie
wstając, gdyż cisnął ją na stojącą o kilka kroków sofę. Zda�
wało się jednak, że nic nie jest w stanie wyprowadzić jej
z równowagi. Siedziała sztywno, opanowana i spokojna.
Jakby ważyła coś w myślach. Wreszcie odezwała się:
- Nie zapominaj, co ustaliliśmy. Od tego wszystko zale�
ży. - Wstała i ruszyła ku drzwiom.
Chwycił ją i odwrócił ku sobie.
- Patrz na mnie, pani Schuyler. Znalez
liśmy się w pułap�
ce zastawionej przez tego starego złośliwca. Czyżbyś na�
prawdę chciała ciągnąć tę żałosną farsę, której symbolem jest
podpisana u ciebie w redakcji ugoda? Jesteśmy dorosłymi
ludz
mi, którzy pragną siebie nawzajem. Podrzyjmy ten świs�
tek papieru i chodz
my do łóżka, gdzie jako mąż i żona po�
winniśmy już dawno się znajdować.
Ani myślał błagać ją o cokolwiek, lecz przetrwało w nim
dostatecznie dużo z dawnego niewinnego chłopca, by teraz
pragnął prawdziwej nocy poślubnej, owego dopełnienia zło�
żonej przed kapłanem małżeńskiej przysięgi. Mógł być sobie
ckliwym błaznem, ale zamierzał poczekać na jej odpowiedz
.
Jeżeli będzie to odpowiedz
odmowna, wtedy wojna pomię-
dzy nimi będzie nieunikniona. I zamierzał tę wojnę wygrać.
Tak czy inaczej, ta kobieta musiała być jego w najpełniej�
szym tego słowa znaczeniu.
Oczy, które dotąd nań patrzyły, skryły się za powiekami.
Mógłby przysiąc, że zanim się to stało, pojawiła się w nich
jasność przyzwolenia.
- Nie - odparła twardo. - Podpisałam dokument w wie�
rze, że tak należy uczynić. Nie będę twoją partnerką w roz�
puście.
- Na miłość boską, kobieto, jesteśmy małżeństwem - od�
rzekł. - Mogę cię mieć w każdej chwili. Nikt nie podważy
mych praw.
- A więc gwałt? - spytała, unosząc brwi.
Czy tego marmuru nic nie zdoła skruszyć? - pomyślał.
Czy pod tą gładką powierzchnią bije jakieś serce? Istniała,
by sprawiać mężczyznom przyjemność, czyżby więc
w związku z tym zatraciła zdolność odczuwania? Nie wolno
mu było zapomnieć, z kim właściwie ma do czynienia.
- Oczekuję tylko tego samego, co tak chętnie dawałaś
Kapitanowi - wybuchnął.
Jej twarz przybrała dziwny wyraz. Mógłby przysiąc, że
Torry walczy w tej chwili z nagłą potrzebą śmiechu. Tylko
z czego tu się było śmiać? Chyba tylko z Gerarda Schuylera,
niepoprawnego głupca, który nagle postanowił zmądrzeć.
- Tak jest zawsze - powiedziała ze śladem melancholii
w glosie. - Myślałam, myślałam...
Przerwała, a ciało Gerarda, ten jego wróg i przyjaciel za�
razem, napięło się i nabrzmiało w gotowości do ataku w mi�
łosnym boju. Falbany jej sukni rozchyliły się i jego oczom
ukazała się cienista szczelina między wzgórkami piersi. Po-
trząsnął głową, jakby chciał się opędzić od prześladującej go
zmory. [ Pobierz całość w formacie PDF ]