Et unum hominem, et plures in infinitum, quod quis velit, heredes facere licet - wolno uczynić spadkobiercą i jednego człowieka, i wielu, bez ograniczeń, ilu kto chce.

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

pożywny lunch. Kamerdyner posłuchał tej drugiej.
_ Nienawidzisz mnie, prawda? - spytała pan�na Hurstman z uśmiechem na wąskich ustach.
�Lepsze to niż nic. - Wyjęła z półki kolejną książkę i spytała drwiąco: - Włoski też znasz?
- Nie - oparła nadąsana.
_ Tak też myślałam. W przeciwnym razie twój mąż by jej tu nie zostawił. To wielce niestosowna
lektura. _ Mogłam czytać wszystko, na co miałam ochotę" _ Bardzo rozsądnie z jego strony.
Spotkałam go parę razy i zrobił na mnie duże wrażenie. Nie bał się mnie, a co więcej, udało mu się
wygrać ze mną w szachy.
_ Niech pani przestanie mówić o nim w czasie przeszłym!
_ Sama tak mówiłaś - wytknęła jej panna Hurstman. - J a jestem usprawiedliwiona, ponieważ nie
wi�działam go od dwóch lat. Mam nadzieję, że kiedy go spotkam, zagra ze mną partyjkę"
_ Pewnie nie żyje - powiedziała Eleonora.
_ Zdecyduj się, dziewczyno! Nie cierpię niezdecy�dowania. Nie znaleziono jego ciała, prawda?
Przy�puszczam, że ta kobieta go uprowadziła dla własnej przyjemności. Nicholas, na swoje
szczęście, musiał być znakomitym kochankiem. - Zachichotała, a Ele�onorze rumieniec wypłynął
na policzki.
- Ale przecież ona nie zdołałaby ...
- Nie zdołałaby go porwać? Nic prostszego. Siłą nie zaciągnęłaby go do alkowy, ale mogła zawrzeć
z nim jakiś układ. Jedno wiem na pewno: kiedy Ni�cholas wróci i zobaczy cię na łożu śmierci,
ucieszy się jak diabli! I jak nic palnie sobie w łeb.
Eleonorę przeraziła ta przepowiednia, gdyż wyda�ła jej się wielce prawdopodobna.
- Przemyśl to sobie - poradziła panna Hurstman.
- Nie wiem, jak układały się wasze stosunki, ale Nicholas wyrzucał sobie, że nie traktował cię
właściwie. Powiedziałaś, że wasze ostatnie spotkanie nie nale�żało do najprzyjemniejszych. Jeśli
wróci i nie zasta�nie swej żony i dziecka w szczęściu i zdrowiu, uzna, że to jego wina. W takich
sytuacjach mężczyzni zdol�ni są do popełnienia największego głupstwa.
Ostatnimi czasy Eleonorze udawało się nie myśleć o sprawach przyziemnych i małych, a teraz ta
irytu�jąca kobieta próbowała ją do tego zmusić. Nie wie�działa, co myśleć o Nicholasie, ale, choć
wydawało się to irracjonalne, nadal go kochała.
- Rzeczywiście, zle mnie traktował - przyznała. _ A w czasie naszego ostatniego spotkania obszedł
się ze mną wyjątkowo podle. Jeśli wróci któregoś dnia, cały w uśmiechach, jak gdyby nigdy nic,
sama go za�strzelę!
W chwili, gdy wypowiedziała ostatnie zdanie, po�jawił się Hollygirt, oznajmiając że lunch został
poda�ny w pokoju śniadaniowym.
- Doskonale - ucieszyła się panna Hurstman. _ Umieram z głodu. Pani Delaney?
Eleonora poszła przodem. Nie miała apetytu, ale nie miała też siły, żeby sprzeciwić się woli tej
despotki.
Gdy zasiadły przy stole, panna Hurstman zdecy�dowanym gestem podała jej krem z jajek i mleka.
- Nietypowe jak na lunch, ale dla kobiety w twoim stanie w sam raz. Jedz, młoda damo. Kiedy
odzy�skasz siły, pojedziemy na wieś.
- Jest pani nienawistną, apodyktyczną kobietą �powiedziała Eleonora spokojnie i zjadła łyżeczkę
de�seru.
Panna Hurstman uśmiechnęła się szeroko.
- Masz rację, moja droga.
*
Powoli Eleonora wracała do życia i, o dziwo, polu�biła nawet swoją nową znajomą. Panna
Hurstman była wprawdzie uparta i despotyczna, ale odznacza�ła się ogromnym poczuciem humoru,
dużą inteligen�cją i można z nią było porozmawiać na wiele fascy�nujących tematów. Nie
przypominała żadnej ze zna�nych Eleonorze kobiet.
- Jestem zakałą rodziny, Eleonoro - wyznała któ�regoś dnia. - Nie zważam na konwenanse i żyję
tak jak chcę, na szczęście wszyscy już się z tym pogodzi�li. Trochę się mnie wstydzą, ale nie
unikają, a czasa�mi, tak jak w tym przypadku, proszą nawet o pomoc. Wszyscy są mili, ale
Francisa darzę szczególnymi względami. Uważam, że bardzo skorzystał na znajo�mości z twoim
mężem. Zresztą twój Nicholas pod wieloma względami mnie przypomina. Tak, tak, moja droga.
Mam nadzieję, że gdyby urodził się ko�bietą, byłby taki jak ja, a ja, gdybym urodziła się
męż�czyzną, byłabym taka jak on. Robiłabym to, co uwa�żałabym za słuszne i nie
zastanawiałabym się, co in�ni zrobiliby na moim miejscu.
- Czy Nicholas tak właśnie postępuje? - dopyty�wała, gdyż rozmawianie o Nicholasie sprawiało jej
przyjemność.
- Nie wiem, mówiłam o sobie - ucięła panna Hur�stman.
Minęły kolejne dwa tygodnie. Eleonora na próżno oczekiwała nowych wiadomości, ale zdołała
odzy�skać chęć do życia i czuła się już całkiem dobrze. Zbliżał się wrzesień, więc wszyscy
przyjaciele z Brac�twa albo wyjechali do swoich wiejskich posiadłości, albo zajmowali się
doglądaniem własnych interesów. Francis należał do tej pierwszej grupy, jednak przed wyjazdem
zdążył jeszcze odwiedzić Eleonorę. Zjawił się u niej w świetnym humorze, ale dało się zauważyć,
że tylko nadrabiał miną.
Mimo wszystko Eleonora zachowywała się tak, jak�by Nicholas ciągle żył i nie przedsięwzięła
żadnych kroków, na wypadek gdyby okazało się to nieprawdą. Nie skontaktowała się nawet z
lordem Stainbridge'em. O pieniądze nie musiała się zbytnio martwić; w domo�wym sejfie
znajdowały się pewne oszczędności, a jej konto w banku Forbesa co miesiąc zasilała dość spora
sumka.
Nic nie stało na przeszkodzie, aby na początku pazdziernika obie damy przeniosły się do majątku w
Somerset.
*
Dwukółka, którą od trzech dni podróżowały Ele�onora i panna Hurstman, zatrzymała się na
podjez�dzie przed uroczym dworkiem Redoaks. Eleonora westchnęła z zadowoleniem i
uśmiechnęła siC; do ciotki Arabelli. To miejsce wyglądało tak, jak po�winien wyglądać prawdziwy
dom. W takim miejscu chciałaby wychowywać swoje dziecko.
Służba zatrudniona przez Nicholasa składała si~' z zaledwie kilku osób, ale teraz powiększyła si~'
o lenny i Thomasa, którzy przyjechali wraz z Ele�onorą. Dom był zadbany i dobrze utrzymany,
potrze�bował jednak kobiecej ręki, ponieważ poprzedni właściciel, starszy dżentelmen, spędził tu
ostatnie la�ta swego życia samotnie i prowadził iście kawalerskie gospodarstwo. Eleonora miała
zatem wiele do zro�bienia i niezmiernie ją to cieszyło. Wiedziała bo�wiem, że nic tak nie pomaga
zapomnieć o zmartwie�niach jak praca.
Na początek zajęły się z panną Hurstman pokła�dami bielizny pościelowej, oddzielając lepsze
egzem�plarze od tych, które wymagały cerowania, a potem przejrzały zastawę stołową oraz
nagromadzone bibe�loty i pamiątki rodzinne. Eleonora w wyobrazni przestawiała meble i na nowo
urządzała wnętrza.
Niestety, dom na razie nie miał swojej pani Holly�girt, dlatego wzięły na siebie obowiązki, które w
nor�malnych warunkach należały do gospodyni. Musiały zatroszczyć się o to, aby przygotowano
na zimę wy�starczającą ilość marmolad, konfitur oraz przetwo�rów z warzyw i by z pobliskiego
Yeoville dostarczono drewno na opał.
Ponieważ nie zamierzały zatrudniać kamerdynera, Eleonora sama zrobiła przegląd piwniczki z
winami. Poprzedni właściciel najwyrazniej zaliczał się do ko�neserów tego szlachetnego trunku,
ponieważ kolek�cja, którą zgromadził, wyglądała imponująco, a jej nienaruszony stan świadczył o
uczciwości zamieszku�jącej dom służby.
Kiedy tak przyglądała się półkom z alkoholem, na�trafiła na znajomą butelkę z ulubionym
wytrawnym porto Nicholasa. Azy napłynęły jej do oczu. Chwyciła jedną z zakurzonych butelek, [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie ^ do ÂściÂągnięcia ^ pdf ^ download ^ ebook

Cytat

Fallite fallentes - okłamujcie kłamiących. Owidiusz
Diligentia comparat divitias - pilność zestawia bogactwa. Cyceron
Daj mi właściwe słowo i odpowiedni akcent, a poruszę świat. Joseph Conrad
I brak precedensu jest precedensem. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)
Ex ante - z przed; zanim; oparte na wcześniejszych założeniach.

Menu

Cytat